Niepodległość albo śmierć

źródło: Jean-Baptiste Debret/wikipedia

Koronacja Piotra I na cesarza Brazylii (1 grudnia 1822 r.) – obraz Jeana-Baptiste’a Debreta

źródło: Luís de Miranda Pereira de Meneses/wikipedia

Portret Piotra II z ok. 1850 r. – obraz Luísa de Mirandy Pereiry de Menesesa

źródło: Henrique Klumb/wikipedia

Piotr II w wieku 35 lat wraz z żoną i córkami odwiedził farmę w południowej prowincji Minas Gerais, 1861 r.

W XIX wieku Brazylią rządziło dwóch cesarzy: ojciec i syn. Piotr I proklamował niepodległość kraju, ale władał tylko dziewięć lat. Piotr II panował blisko pół wieku. Paradoksalnie przyczyną jego upadku było zniesienie niewolnictwa.

W 1807 r. portugalska rodzina królewska ratowała się ucieczką do Brazylii, swojej kolonii. Portugalia znajdowała się wówczas pod okupacją francusko-hiszpańską. Dzięki eskorcie brytyjskiej floty cała dynastia Bragança bezpiecznie dotarła do Rio de Janeiro. Od tego momentu miasto stało się faktycznie zamorską stolicą Portugalii. Rezydował tam cały dwór królewski – z królową Marią I oraz jej synem Janem VI (regentem od 1799 r.).

Ku niepodległości

Kiedy w 1815 r. Napoleon Bonaparte poniósł ostateczną klęskę pod Waterloo, pojawiły się głosy zachęcające portugalską dynastię do powrotu do kraju. Jan VI nie był jednak przekonany do tego pomysłu. Bardziej odpowiadało mu Rio, gdzie monarchia cieszyła się większą popularnością niż nad Tagiem. Dodatkowo władca miał na brazylijskiej ziemi zdecydowanie większą swobodę działań niż w Europie. Aby uciąć wszelkie zarzuty dotyczące rządzenia Portugalią z terenu kolonii, Jan VI proklamował w grudniu 1815 r. utworzenie Zjednoczonego Królestwa Portugalii, Brazylii i Algarve. Ogłoszona przez regenta decyzja została przyjęta w Brazylii z ogromną radością, wręcz z euforią. Mieszkańcy kraju kawy stali się od tego momentu pełnoprawnymi Portugalczykami. Równocześnie Brazylia nie musiała już podlegać interesom metropolii, ponieważ miała status równoprawnego królestwa.

20 marca...