Królowe podziwiały nasz zamek

źródło: Rzeczpospolita

Czyny społeczne przy odbudowie Zamku, 1971

źródło: Materiały Prasowe Zamku Królewskiego

Montaż hełmu na wieży zegarowej Zamku, 6 lipca 1974

autor zdjęcia: Radek Pietruszka

źródło: PAP

Nic silniej nie oddziałuje na wyobraźnię niż bezpośredni kontakt z rzeczą autentyczną. Sztuczność faktury, nowoczesne materiały to największy błąd w konserwacji zabytkowych wnętrz – mówi Andrzej Rottermund, były wieloletni dyrektor Zamku Królewskiego w Warszawie.

Plus Minus: 50 lat temu odbudowano Zamek Królewski w Warszawie, teraz mówi się o przywróceniu do życia Pałacu Saskiego. Po co wskrzeszać takie zabytki?

Niektóre odbudowuje się z potrzeb tożsamościowych i dla podkreślenia roli, jaką odgrywały w procesie utrwalania świadomości narodowej i państwowej lub też z konieczności wypełnienia miejsca po zniszczonym obiekcie w zabudowie historycznej. Potrzeba jednak odpowiedniej dokumentacji, by przywrócić pierwotny kształt. Przykładem pierwszej sytuacji jest Pałac Wielkich Książąt Litewskich w Wilnie. Z punktu widzenia konserwatorskiego nie było żadnych podstaw, żeby go odbudować, ponieważ dysponowano zaledwie dwiema pokazującymi go akwarelami Franciszka Smuglewicza i to też jedynie od zewnętrznej strony. Nie ma żadnej wiedzy, jak wyglądał dziedziniec pałacowy, nie mówiąc o wnętrzach. Nasi wileńscy koledzy podeszli jednak do tej rekonstrukcji z ogromną starannością i świadomością, że należy zachować wszystkie odnalezione w trakcie prac archeologicznych relikty dawnego pałacu. Mają na przykład świetny zestaw oryginalnych kafli piecowych i w wielu pomieszczeniach zrekonstruowali piękne kaflowe piece. Zawsze bardzo chętnie korzystali z naszego doświadczenia, współpracując zarówno z Zamkiem Królewskim w Warszawie, jak i zamkiem na Wawelu.

A Pałac Saski warto odbudowywać?

Po co?...