Donikąd nie zmierzał, niczego nie szukał

źródło: Donaldson Collection/getty images

Każdy, kto spotkał Cheta Bakera, padał ofiarą jego nieodpartego uroku. Tonął w głębokich oczach, ulegał ujmującemu, niewymuszonemu stylowi

źródło: materiały prasowe

Senne, melancholijne melodie stały się znakiem rozpoznawczym Cheta Bakera, a nieruchoma, jakby odlana z wosku, piękna twarz – wizerunkiem cool jazzu i Zachodniego Wybrzeża. Tego raju, w którym słońce nigdy nie zachodzi.

To chyba na trzecim piętrze. – Recepcjonista hotelu Prins Hendrik mruży oczy w popołudniowym słońcu. Pokazuje okno, z którego wypadł Chet Baker.

Trzy gwiazdki: za mało, by się zabijać o najzamożniejszych turystów, przybywających do miasta ze wszystkich zakątków świata. Hotel Prins Hendrik w Amsterdamie jest najbardziej znany właśnie jako miejsce tragicznej śmierci amerykańskiego trębacza w maju 1988 roku. Okna pokoju wychodzą na mały placyk i ulicę. Kawałek dalej rozciąga się Zeedijk – dawniej ulica narkomanów, dziś amsterdamskie Chinatown i dzielnica czerwonych latarni.

W filmie dokumentalnym „Let's Get Lost" Bruce'a Webera widzimy, jak na światłach na rogu Broadwayu i Pięćdziesiątej Siódmej zatrzymuje się chevrolet. Środek grudnia, ale dach drogiego sportowego samochodu jest opuszczony. Śnieg pada do środka, na eleganckie obicia siedzeń i starannie ułożoną fryzurę kierowcy. Chet Baker siedzi w swoim wozie w najlepszej marynarce i słucha nagrań Zoota Simsa. Ma dwadzieścia dwa lata. Kilka dekad później samolot lecący do Ameryki z Holandii wiózł trumnę z ciałem zupełnie innego Cheta Bakera – starca bez zębów, z twarzą przeoraną zmarszczkami, wyniszczonego latami uzależnienia od heroiny. Żył szybko, ale nie umarł młodo i wcale nie został pięknym nieboszczykiem.

– Straszna tragedia – niepewnie oznajmia hotelarz z Amsterdamu. Sucho, bez uczucia, tak tylko...