Zapewnione gwarancje

Z obowiązywaniem Konwencji nie łączy się zagrożenie dla praw i wolności z polskiej konstytucji.

Europejska Konwencja Praw Człowieka, która weszła w życie 8 września 1953 r. jest konstytucyjną kartą podstawowych, cywilnych i politycznych, praw i wolności dla krajów skupionych w Radzie Europy. Katalog podstawowych praw, zawarty w pierwotnym tekście Konwencji, z czasem uzupełniono w kolejnych protokołach dodatkowych nr 1, 4, 6, 7 oraz ostatnio w protokołach nr 12, 13 i 16. Przez Polskę Konwencja została podpisana 26 listopada 1991 r., a ratyfikowana 2 października 1992 r. Następnie, 19 stycznia 1993 r., dokumenty ratyfikacyjne złożono w Radzie Europy i tego samego dnia Konwencja weszła w życie. W marcu 1993 r. rząd polski złożył deklarację, w której uznał kompetencje ówczesnych organów Konwencji do rozpoznawania skarg indywidualnych przeciwko Polsce.

Samodzielna podstawa

Przystąpienie do Konwencji oznacza, że państwo zobowiązuje się do przestrzegania i gwarantowania zawartych w niej praw człowieka i podstawowych wolności. Każdy obywatel państwa-strony Konwencji ma nieograniczony dostęp do Trybunału w Strasburgu po spełnieniu określonych warunków. Swoje prawo może zrealizować drogą skargi kierowanej bezpośrednio do Trybunału. Rola Konwencji nie powinna się jednak ograniczać do tego, że dostarcza ona naprawczego instrumentu ochrony praw człowieka w postaci skargi indywidualnej do Trybunału. Konwencja powinna być uwzględniane przez organy stosujące prawo, w tym...