Każda sankcja ma dwa końce

Kary dla Putina nie powinny uderzać w nas samych.

Przed świętami wielkanocnymi Sejm uchwalił oczekiwaną ustawę sankcyjną (dalej: ustawa). Jej celem było ograniczenie działań osób i przedsiębiorstw, które biorą udział w finansowaniu ataku Rosji na Ukrainę. Ustawa wprowadziła również długo oczekiwany zakaz przywozu do Polski węgla z terytoriów kontrolowanych przez Rosję lub Białoruś, jak również przewożenia takiego węgla przez nasz kraj. Można zatem stwierdzić, że ustawa służy polskiej racji stanu.

Diabeł tkwi jednak w szczegółach. Materia regulacyjna jest także trudna do ujęcia w sensowne sformułowania prawne. Stąd stosowanie nowej ustawy może budzić znaczne wątpliwości. To ważne, bo niewykluczone, że ustawa nie będzie dotyczyć jedynie aktywnych politycznie i gospodarczo Rosjan i Białorusinów związanych z elitą władzy politycznej i wojskowej, ale także przedsiębiorstw polskich, których pośrednimi, często nieznaczącymi ekonomicznie beneficjentami są właśnie takie osoby.

Wielka odpowiedzialność spadnie zatem na ministra spraw wewnętrznych. Musi niedoskonałości regulacyjne i niejasności ustawy jakoś ominąć. Zakres udzielonych mu w ustawie kompetencji i szerokie pole uznania mu na to pozwalają. Nie ma jednak gwarancji, że nie będzie stosować nowych przepisów w sposób, który wzbudzi wątpliwości.

Krajowe i unijne

Zasadą ustawy jest, że jeżeli do...