Świadczenia główne w kredytach walutowych

Dostrzegalnymi wadliwościami umów kredytów walutowych były często mechanizmy ustalania kursów walut. W orzecznictwie Sądu Najwyższego wielokrotnie stwierdzano, że mechanizm ustalania kursów waluty, który pozostawia bankowi swobodę, jest oczywiście sprzeczny z dobrymi obyczajami i rażąco narusza interesy konsumenta, zaś klauzula, która nie zawiera jednoznacznej treści, a przez to pozwala na pełną swobodę decyzyjną banku, jest klauzulą niedozwoloną w rozumieniu art. 3851 § 1 kodeksu cywilnego (wyrok SN z 27 listopada 2019 r., II CSK 483/18, orzecznictwo SN dostępne na www.sn.pl).

W polskim orzecznictwie przyjmowano, że postanowienia bankowego wzorca umownego, zawierającego uprawnienie banku do przeliczania sumy wykorzystanego przez kredytobiorcę kredytu do waluty obcej (klauzula tzw. spreadu walutowego), nie dotyczą głównych świadczeń stron w rozumieniu art. 3851 § 1 zdanie drugie k.c. (wyrok SN z 22 stycznia 2016 r., I CSK 1049/14, zob. także wyroki SN z 1 marca 2017 r., IV CSK 285/16, z 14 lipca 2017 r., II CSK 803/16). Z czasem pojawiły się także wypowiedzi wskazujące, iż jako kredyt indeksowany należy rozumieć kredyt, w którym suma kredytu była wyrażana w walucie polskiej, którą następnie przeliczono na walutę obcą, a w przypadku rat dokonywano operacji odwrotnej, tj. każdą ratę przeliczano z waluty obcej na walutę polską, więc – w analizowanym przypadku –...