Ulga na złe długi – obowiązki dłużnika

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nadkładają na podatników obowiązek zwiększenia podstawy opodatkowania o zaliczaną do kosztów uzyskania przychodów wartość zobowiązania do zapłaty świadczenia pieniężnego – jeżeli zobowiązanie nie zostało uregulowane i upłynęło 90 dni od dnia upływu terminu zapłaty określonego na fakturze lub w umowie.

Podatnicy powinni weryfikować niezapłacone zobowiązania, zarówno sporządzając zeznanie roczne, jak i kalkując zaliczki na podatek (z wyłączeniem zaliczek uproszczonych). Pojawiają się jednak wątpliwości, czy dłużnik zawsze ma obowiązek zwiększać podstawę opodatkowania oraz czy po zapłacie zobowiązania przysługuje mu prawo do odzyskania uregulowanej kwoty w całości.

Wartość zobowiązania nie zaliczona do kosztów

W sytuacji, gdy podatnik nie zaliczył wartości zobowiązania do kosztów uzyskania przychodów, obowiązek zwiększenia podstawy opodatkowania uzależniony jest od rodzaju wydatków.

Możemy mieć do czynienia z wydatkami, które przejściowo nie zostały ujęte w kosztach podatkowych np. wydatki inwestycyjne lub wydatki na towary znajdujące się na magazynie, albo z wydatkami niemogącymi nigdy stanowić kosztów podatkowych.

Ustawodawca posługuje się pojęciem wartości zobowiązania zaliczanej do kosztów uzyskania przychodów, a więc takiej, która może być zaliczona do kosztów podatkowych również w przyszłości.

Zatem podatnika, który nie uregulował faktury za wydatki niemogące stanowić kosztów uzyskania przychodów, np. koszty reprezentacji, nie będą dotyczyły obowiązki dłużnika z tytułu ulgi na złe długi. Brak zapłaty za taką fakturę nie rodzi po stronie podatnika obowiązku...