Federalizacja czy europeizacja wyborów?

Centralizujący projekt w sprawie wyborów do Parlamentu Europejskiego jest być może pierwszym krokiem do odebrania państwom członkowskim sprawczości w zakresie eurowyborów.

Co więc kryje się pod zręcznym kwiecistym językiem eurokratów, z naciskiem na jeszcze bardziej autentyczną, jednolitą i europejską procedurę wyborczą?

Parlament Europejski (PE) jako instytucja zjednoczonej Europy pojawił się na mapie organów unijnych w 1958 r. Jego powstanie wynika wprost z art. 20 Traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Węgla i Stali, gdzie wskazano, iż Parlament Europejski składa się z przedstawicieli narodów państw zrzeszonych we Wspólnocie. Ergo ojcowie założyciele UE jasno podkreślali – w kontekście wyborów – rolę głosu państw narodowych na czele z ich obywatelami. Powyższe jest istotne, aby w dalszej części tekstu oddać cel i przesłanki, dla których w maju 2022 r. PE przyjął (331 za, 257 przeciwko) rezolucję w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Rady w sprawie wyboru posłów do Parlamentu Europejskiego w powszechnych wyborach bezpośrednich (rezolucja PE).

Rezolucje są narzędziem, poprzez które Parlament wnioskuje i naciska na inne organy UE, w tym na Radę Europejską i Komisję Europejską, aby pojęła decyzję w określonej sprawie. Załącznikiem do rezolucji PE w kwestii ordynacji wyborczej jest propozycja rozporządzenia Rady. Jakkolwiek projekt rozporządzenia przyjmuje już konkretne zapisy i po ewentualnym przyjęciu przez Radę (jednomyślnie) wróci do dalszego procedowania w PE, to sama rezolucja jest dokumentem mocno...