To nie była honorowa walka

autor zdjęcia: Maciej B. Brzozowski/pap

źródło: Rzeczpospolita

Dopiero teraz Aleksander Kwaśniewski idzie do prezydenta RP i wyciąga dłoń, ale w ten sposób, żeby prezydent RP musiał się wychylić albo wyjść zza swojego stolika. Tego już za wiele. Lech Wałęsa nie wytrzymuje, wybucha: – Panu to ja mogę nogę podać! – krzyczy. Debata przedwyborcza w studiu TVP, 12 listopada 1995 roku

źródło: Rzeczpospolita

Debata startuje. Aleksander Kwaśniewski mówi, że chciałby być prezydentem, z którego Polacy będą dumni. A Lech Wałęsa komentuje, że to bolszewicko-komunistyczna szczerość. Po debacie Polacy wydają werdykt: 75 do 25 na korzyść postkomunisty.

Tak wygraną w 1990 roku, jak i przegraną w 1995 trafnie przepowiedziała Lechowi Wałęsie żona Danuta: „Jak wygrasz wybory, będziesz prezydentem. A jak przegrasz, to nie będziesz”. Jeśli chodzi o Lecha Wałęsę, sprawdziło się to co do joty w obu wypadkach, chociaż podejrzewam, że może to mieć zastosowanie i do innych polityków.

Pycha kroczy przed upadkiem, miał powiedzieć biblijny Salomon. Hasłem wyborczym Lecha Wałęsy było: „Kandydatów jest wielu, ale Lech Wałęsa tylko jeden”.

I trzeba przyznać, że to też prawda. Na tym jednak kończą się aktywa urzędującego prezydenta. Na początku roku 1995 roku „cieszył się” poparciem przekraczającym pięć procent, a kłopoty z zebraniem wymaganych 100 tysięcy podpisów jego sztab rozwiązał w ten sposób, że masowo mieli wpisywać się żołnierze. Mimo to większość konkurentów pewnie nie byłaby trudna do pokonania. Jacek Kuroń był zwalczany przez własną partię UD, ludowcy podzielili się na tych wspierających Waldemara Pawlaka oraz wspierających Jana Olszewskiego, z kolei Hanny Gronkiewicz-Waltz i Jana Pietrzaka nie wspierał nikt. A Janusz Korwin-Mikke, jak zwykle, szkodził sobie sam. Był jeszcze Leszek Bubel, o którym nic nie napiszę. Lech Wałęsa w takim towarzystwie mógłby myśleć o reelekcji, gdyby nie nabierający wiatru w żagle postkomuniści niedawno...