Exit tax nieco bardziej zrozumiały, choć nadal z wątpliwościami

Za nami cztery lata obowiązywania przepisów o podatku od dochodów z niezrealizowanych zysków. W mijającym roku doczekaliśmy się ważnych interpretacji i wyroków, które rozjaśniają niektóre problemy. Zebraliśmy najważniejsze z nich.

Te stosunkowo nowe przepisy, wprowadzone z początkiem 2019 roku i zmienione 1 stycznia 2022 r. można znaleźć w ustawie o CIT (rozdział 5a, art. 24f–24k) oraz w bardzo analogicznej formie w ustawie o PIT (art. 30da–30dk).

Exit tax, zwany też podatkiem od wyjścia, to – najogólniej rzecz biorąc – podatek, który ma zastosowanie w przypadku zmiany rezydencji podatkowej podatnika posiadającego majątek o określonej wartości i strukturze lub w sytuacji przeniesienia do innej rezydencji podatkowej składników tego majątku. Przenoszone aktywa opodatkowuje się na zasadzie fikcji prawnej, która zakłada, że majątek jest sprzedawany w rezydencji pochodzenia.

Zbliżona konstrukcja podatku znana była już choćby w Republice Weimarskiej. W czasach współczesnych podatek został wprowadzony w państwach członkowskich UE w ramach wdrożenia Dyrektywy Rady (UE) 2016/1164 z 12 lipca 2016 r. ustanawiającej przepisy mające na celu przeciwdziałanie praktykom unikania opodatkowania, które mają bezpośredni wpływ na funkcjonowanie rynku wewnętrznego (Dz.U.UE L z 2016 r. Nr 193, s. 1 ze zm.). Celem wprowadzenia przepisów o exit tax było zapobieganie sztucznym transferom aktywów do jurysdykcji, w których zbycie tych aktywów było znacznie bardziej korzystne podatkowo. Zgodnie z dyrektywą podatkiem objęte miały być tylko osoby prawne. Część jurysdykcji przyjęła...