Wysoka frekwencja wyborcza jest pożądana, ale…

Gotowość ponoszenia wydatków na realizację słusznego celu to jedno, a gotowość ponoszenia dowolnych wydatków „w ciemno” to zupełnie inna rzecz.

W „Rzeczpospolitej” z 22 marca opublikowany został artykuł mec. Dariusza Lasockiego, członka Państwowej Komisji Wyborczej (z rekomendacji Prawa i Sprawiedliwości), w którym autor wyraża zdziwienie, że „szerokie grono ekspertów (akademików)” krytycznie podchodzi do uchwalonych ostatnio „profrekwencyjnych” zmian w Kodeksie Wyborczym, podczas gdy – z jednej strony – w zgodnej opinii wielu polskich i światowych autorytetów wysoka frekwencja jest w demokracjach zjawiskiem bardzo pożądanym, z drugiej zaś – są w Polsce miejsca z utrudnionym dostępem do miejsc głosowania (przywołane przykłady wsi Wołosate, Radacz, Momajny i Romanówka).

Nie byłem wprawdzie uczestnikiem posiedzenia trzech komisji senackich z 17 marca, do którego wprost odwołuje się mec. Lasocki, ale jako współautor opinii o zmianach w Kodeksie Wyborczym przygotowanej pod auspicjami Fundacji Batorego, a także uczestnik jednego z wcześniejszych posiedzeń komisji sejmowej w sprawie tej samej ustawy, na którym w znacznej mierze padały te same zarzuty wobec nowelizacji, czuję się niejako wywołany do podjęcia próby wyjaśnienia, dlaczego ten krytycyzm podtrzymuję (i to pomimo że właściwie nie kwestionuję całkowicie żadnego z argumentów przywoływanych w artykule mec. Lasockiego).

Tak – wysoka frekwencja wyborcza jest pożądana, choć tu akurat argumentowałbym nieco inaczej niż mec. Lasocki. Frekwencja...