Nienawidzę określenia płatki śniegu

Zaskoczyło mnie, jak ważne są dla was relacje międzyludzkie. Bo mimo powszechnego przekonania – słusznego – że jesteście pokoleniem cyfrowym, większość zetek chciałaby pracować stacjonarnie, ewentualnie hybrydowo. Z kolei milenialsi najchętniej nie poszliby już do biura w ogóle. Rozmowa z Justyną Suchecką, dziennikarką

Jak to się stało, że w ogóle zaczęłaś się interesować młodymi? To nie był popularny temat, a ty wydajesz właśnie trzecią książkę.

Sama się zastanawiam. Może wynikało to z lekkiego egoizmu, polegającego na tym, że mając z wami kontakt, chciałam ciągle czuć się młodo. Równocześnie jednak miałam świadomość, że właśnie nie byliście medialnie reprezentowani. O szkole mówili politycy, urzędnicy i nauczyciele, bo mają związki zawodowe. A ja chciałam wiedzieć, co na jakiś temat sądzą sami zainteresowani, i nie miałam kogo pytać. Rzecznik praw dziecka nie reprezentuje głosu młodzieży, co najwyżej jej interesy. Przez długi czas nie było żadnych rad przy ministrze czy przy innych instytucjach. Starałam się więc – nieco na przekór – pytać bezpośrednio was. Zostałam przez to w pewnym sensie łącznikiem między rodzicami a dziećmi, bo wyjaśniałam starszym, np. dlaczego ktoś gra w Minecrafta.

Rozumieli?

Różnie. Często występowałam w roli waszej adwokatki, bo reagowałam na rozmaite komentarze w stylu „ta dzisiejsza młodzież…”. Szukałam badań i ludzi, którzy weryfikowaliby te popularne tezy. Dziś myślę, że przełomowym momentem była likwidacja gimnazjów. Na kolegiach moi starsi koledzy i koleżanki opowiadali o tym, że na studiach dziennikarskich prowadzą zajęcia z absolwentami gimnazjów i oni są „tacy straszni”, „nic nie wiedzą” itd....