Santos odszedł, problemy zostały

autor zdjęcia: FOTON/PAP

źródło: Rzeczpospolita

Fernando Santos i Cezary Kulesza wytrzymali ze sobą 9 miesięcy

Fernando Santos stracił posadę, bo reprezentacja grała poniżej oczekiwań i przyzwoitości, ale to nie wina selekcjonera.

Wydawało się, że Polski Związek Piłki Nożnej (PZPN), podpisując umowę z portugalskim szkoleniowcem, tym razem nie popełnił błędu.

Po Paulo Sousie od pierwszej konferencji widać było przecież, że to po prostu elegancki, inteligentny cwaniak, który dobrze wie, jak zamotać w głowach pracodawcom i dziennikarzom. Santos stanowił jego wizerunkowe przeciwieństwo.

Bez obietnic i lukru

Starszy pan z prawdziwymi sukcesami w roli trenera, nielubiący konferencji prasowych, gdzie musiał odpowiadać na pytania mądre i głupie, a myślał tylko o tym, żeby jak najszybciej wyjść i zapalić papierosa.

Nie lukrował, nie obiecywał ani nie cytował Jana Pawła II, chociaż w podróżach na mecze nie rozstawał się w samolocie z różańcem. Zapowiadał ciężką pracę, stawiając akcent na „my”: razem trenujemy, razem gramy, razem cieszymy się ze zwycięstw lub ponosimy odpowiedzialność za porażki.

Przyjmując ofertę, chyba jednak inaczej sobie pracę wyobrażał. Miał prawo sądzić, że reprezentacja, w której gra Robert Lewandowski, a poza nim zawodnicy Juventusu, Arsenalu, Aston Villi, Southampton, Romy, Torino czy Wolfsburga są na tyle dobrzy, doświadczeni i odpowiedzialni, że wystarczy im tylko wskazać kierunek, a oni tym szlakiem pójdą.

Nie powoływał debiutantów, bo nie znając polskich...