Sobibór stale żądał ofiar

źródło: Rzeczpospolita

Teren Lager I – sektora więźniarskiego, gdzie w wybudowanych później warsztatach rzemieślniczych rozpoczęło się powstanie

źródło: Rzeczpospolita

Pierwsze polskojęzyczne wydanie monografii obozu, które na świecie jest pozycją obowiązkową dla znawców tematu

Rozpoczęcie w marcu 1942 roku budowy obozu zagłady w Sobiborze zbiegło się z początkiem zagłady Żydów w Generalnym Gubernatorstwie realizowanej pod kryptonimem „Einsatz Reinhardt”. Był to drugi po Bełżcu i najdłużej działający obóz śmierci uruchomiony w ramach tej operacji.

SS-Sonderkommando Sobibor wzniesiono na słabo zaludnionych i gęsto zalesionych obrzeżach Lubelszczyzny, aby ukryć jego makabryczne przeznaczenie. Złożony był z pięciu części: tzw. przedobóz ( Vorlager) mieścił rampę wyładunkową i kwatery członków załogi; Lager (obóz) I obejmował baraki dla więźniów i warsztaty; Lager II – tu ulokowano plac przyjęć transportów, sortownie i magazyny zagrabionego mienia oraz inne obiekty gospodarcze; Lager III stanowił strefę śmierci z komorami gazowymi i dołami do grzebania ciał pomordowanych. Z czasem zaczęto budować Lager IV (obóz północny), gdzie zamierzano segregować zdobyczną broń. Cały teren i poszczególne sekcje otoczono drutem kolczastym z wplecionymi dla kamuflażu gałęziami oraz częściowo na zewnątrz zaminowano. Służbę w obozie pełniło 20–30 esesmanów (Austriacy i Niemcy), a także około 120 wachmanów (byli sowieccy jeńcy szkoleni w obozie w Trawnikach).

Deportacje

Uruchomienie w maju 1942 roku obozu zagłady w Sobiborze istotnie rozszerzyło skalę masowego mordu w Generalnym Gubernatorstwie (GG). Od tego czasu likwidowano nie tyle pojedyncze getta, jak było do tej pory, ile w ramach jednej akcji zaczęto wysiedlać żydowskie skupiska w całych powiatach. Po raz pierwszy nowy sposób przeprowadzania...