Jak nie być stroną w wojnie kulturowej

autor zdjęcia: Mirosław Owczarek

źródło: Rzeczpospolita

Zamiast upatrywać w jednej partii gwaranta ochrony chrześcijańskich wartości, trzeba znacznie szerzej niż do tej pory rozumieć obronę życia, budować sojusze dla konserwatywnych postulatów, porzucić wiarę w skuteczność zakazów i nie obrażać się na poglądy innych.

Polsce, przynajmniej na razie, nie grozi politycznie sterowana rewolucja kulturowa. Obecny parlament, choć niewątpliwie wróciła do niego polityka, w tym debata na tematy światopoglądowe, jest wciąż lekko wychylony w stronę konserwatywną obyczajowo, zwolennicy głębokich zmian nie mają nawet większości koniecznej do swobodnego ich przegłosowania w Sejmie, a prezydenckie weto sprawia, że nawet jeśli się im to uda, to nowe ustawy i tak nie wejdą w życie.

Obawy i lęki Piotra Zaremby, którymi podzielił się z czytelnikami w poświęconym w znaczącym stopniu polemice ze mną tekście „Nowa koalicja u władzy. Spodziewam się rewolucji kulturowej na sporą skalę” („Plus Minus” 10–12 listopada 2023; rp.pl/plusminus), są więc zdecydowanie przesadzone. I nie piszę tego, by przekonywać, że żadnych zmian nie będzie, bo z pewnością będą (niektóre z nich postuluje już zresztą PiS wysławiany przez publicystę jako niemal wzorzec gwarancji ochrony chrześcijańskich wartości), ale by uświadomić, że procesy, których obawia się Zaremba, wynikają raczej z cywilizacyjnych trendów, a nie z działania konkretnych partii. Choć mają podłoże także partyjno-polityczne.

Poszerzać koalicje, a nie umacniać plemiona

Donald Tusk, jak sądzę, jest na tyle doświadczonym politykiem, że ma świadomość, iż sztuczne przyspieszanie pewnych...