Hamas i łagodni barbarzyńcy

autor zdjęcia: JUSTIN TALLIS/AFP

źródło: Rzeczpospolita

Uczestniczka propalestyńskiej demonstracji w Londynie. Demonstranci zebrali się 18 listopada przed siedzibą szefa opozycyjnej Partii Pracy Keira Starmera. Opiera się on naciskom polityków swego ugrupowania, którzy domagają się zdecydowanego apelu do Izraela o zawieszenie broni

Oba pozytywne zachodnie spojrzenia na Izrael – poprzez pryzmat historycznych win i poprzez tradycję ewangelikalnego chrześcijaństwa – są młodszemu pokoleniu raczej obce. Bo jest to pokolenie mniej religijne i mniej związane z przeszłością.

To oczywiste, że rozdzielenie moralnych racji w konflikcie Izraela z Hamasem i następującej w jego efekcie pacyfikacji Strefy Gazy jest trudne. Podstawowe pytanie jest jednak cywilizacyjne i sprowadza się do tego, co jako Zachód jesteśmy Izraelowi dłużni i czy w ogóle coś takiego jak solidarność zachodniej cywilizacji istnieje? Czy więc nasze moralne obowiązki wobec Izraela, a w praktyce też pewna pobłażliwość wobec jego błędów i działań niemoralnych, powinny być większe niż względy, które mamy dla Palestyńczyków czy nie? Pytanie jest więcej niż złożone, tym bardziej że nakłada się na nie zmieniająca się tożsamość samych krajów zachodnich.

Historycznie Europa, choć zsekularyzowana, uważała, że tragedia Holokaustu, w której brali przecież jako sprawcy nie tylko Niemcy, daje Izraelowi specjalne prawa. W USA historyczne poczucie winy było słabsze, silniejsze za to poczucie religijnej solidarności, na co wpływ miał rozwój specyficznych nurtów teologicznych, których założenia mogą się wydawać egzotyczne dla katolików czy nawet typowych luteranów, ale które zyskały niezwykłą popularność w Stanach. Oba te sposoby myślenia o Izraelu, czyli poprzez pryzmat historii i poprzez pryzmat ewangelikalnego chrześcijaństwa, są jednak w przypadku młodszego pokolenia pod znakiem...