To sport, a nie machanie pomponami

autor zdjęcia: Olga Pietrzak

źródło: Rzeczpospolita

Obraz cheerleadingu w Polsce wciąż zniekształcony jest stereotypami. Na zdjęciu: Three Stars z Łochowa

W tym sporcie wszyscy się wspierają, ten duch cheerleadingu rzeczywiście się udziela. Wchodzi im więc w nawyk nastawienie: fajnie być lepszym, ale przez treningi, a nie podstawianie nóg innym.

Hala sportowa w szkole podstawowej nr 3 w Łochowie, w sobotni poranek zaczyna się trening kadry narodowej w kategorii wiekowej Youth w cheerleadingu sportowym. Niespełna trzydziestka nastolatków (12–15 lat) w biało-czerwonych strojach za chwilę przećwiczy po raz setny układ, aby pod koniec kwietnia walczyć nim o mistrzostwo świata. Jako jedyna jestem tu obca; gdy z głośników płynie energiczna muzyka i zaczyna się dwuminutowy występ, niespełna 30 par oczu wpatruje się we mnie wnikliwie.

Dziwię się trochę tą młodzieńczą pewnością siebie, o którą zagadnie mnie już po pokazie trener drużyny. – Widziałem, jak łapali kontakt wzrokowy z panią. To dobrze, czyli mnie słuchają – ucieszy się Maciej Markowicz. Wyjaśni też: – W tym sporcie, żeby wyjść przed ludzi, na meczu czy zawodach, i zacząć krzyczeć, zachęcać do dopingowania, trzeba być naprawdę otwartym i mieć odwagę.

Jeszcze bardziej dziwię się, gdy przychodzi mi przeprowadzić pierwsze wywiady: proszę o wyznaczenie dwóch, góra trzech zawodników, nikogo siłą nie trzeba wyciągać z szeregu, chętnych jest więcej niż moich mocy przerobowych. Tosia, Zosia, Łucja i Maciej mówią dużo i chętnie, równie dobrze mogłabym rzucić hasło: „co takiego jest w cheerleadingu”, zostawić dyktafon i pójść na kawę.

A później odnotować to, co na przykład powiedział Maciej: – Testowałem wiele sportów, piłkę nożną, boks,...