Chwila przerwy od rozpadającego się świata

autor zdjęcia: Daniele Venturelli/WireImage/Getty Images

źródło: Rzeczpospolita

Nawet Watykan miał w Wenecji swój pawilon. Na fasadzie budynku z ekspozycją Maurizia Cattelana (tego samego, który niegdyś „przygniótł” Jana Pawła II meteorytem w warszawskiej Zachęcie) stworzył obraz brudnych stóp, które „wiele przeszły”

autor zdjęcia: GABRIEL BOUYS/AFP

źródło: Rzeczpospolita

W pawilonie Francji Julien Creuzet stworzył projekt, który pozwala zanurzyć się w sztukę. Organiczne, kolorowe formy przypominają rafy koralowe nie z tego świata

Choć Złotego Lwa na międzynarodowym Biennale sztuki współczesnej w Wenecji zdobył pawilon australijski, to prawdziwymi zwycięzcami tegorocznej edycji imprezy okazali się Ukraińcy.

Podłoga wyłożona poduszkami z ptasich piór. Każdy, wchodząc, zapada się w nich jak w chmurach. A przez białe ściany biegnie na wysokości wzroku widza neonowy cytat. To słowa wyjęte z „Małego Księcia” Antoine’a de Saint-Exupéry’ego: „Dobrze widzi się tylko sercem. Najważniejsze jest niewidoczne dla oczu…”. W drugiej sali – wielki ekran niczym lustro, które pozwala zobaczyć siebie w nierzeczywistym wymiarze. Jak w jakimś śnie. Coś w sam raz dla instagramowego pokolenia. Zresztą wszyscy tu robią zdjęcia.

Gdybym miał wskazać symboliczny pawilon dla tegorocznego Biennale w Wenecji, byłby to właśnie ten – czyli prezentacja narodowa Macedonii Północnej i projekt „Inter spem et metum” (z łac. między nadzieją i trwogą) Slaviki Janešlievej. To wzorcowa produkcja na to najstarsze i najbardziej rozpoznawalne wydarzenie w świecie sztuki. Znany cytat, odrobina zaskoczenia, czytelność, przyjemność. Można szybko omieść wzrokiem, zrobić zdjęcie i pójść dalej. Bo na Biennale czas jest cenny.

Walka o widoczność

Ale to pawilon, który jest symboliczny również z innego powodu. Dziś świat się rozszerza, aczkolwiek nie geograficznie, lecz kulturowo. Weneckie ogrody Giardini, w których znajdują się tradycyjnie budowane od końca XIX wieku pawilony narodowe, już są za ciasne, by...