Po prostu Wanda

autor zdjęcia: archiwum Wandy Rutkiewicz

źródło: Rzeczpospolita

Wanda Rutkiewicz po zdobyciu Everestu, 1978 r.

autor zdjęcia: archiwum Wandy Rutkiewicz

źródło: Rzeczpospolita

Nie miałam wątpliwości, że jestem odpowiednią osobą do opowiedzenia historii Wandy Rutkiewicz. Jestem kobietą, wspinam się, przeżyłam hejt, pomówienie i wykluczenie. W filmie postanowiłam wykorzystać swoje doświadczenie. Rozmowa z Elizą Kubarską, reżyserką filmu „Ostatnia wyprawa”

Poznałyśmy się ponad dwa lata temu w jury konkursu na najlepsze zdjęcia podczas festiwalu filmów dokumentalnych Millennium Docs Against Gravity. Pamiętam nasze rozmowy o tym, jak zaczynasz przeglądać archiwa polskiej himalaistki, zdobywczyni ośmiotysięczników – Wandy Rutkiewicz: listy, nagrania filmowe i dźwiękowe, a także zdjęcia. W maju 2024 r. film „Ostatnia wyprawa” ma swoją premierę. A ja chciałam cię zapytać, co było impulsem do zrobienia tego filmu.

Pierwszy raz o Wandzie Rutkiewicz usłyszałam od mojej mamy. Choć nie miała nic wspólnego z górami i sportem, opowiadała mi o niezwykle ciekawej kobiecie, która przed mężczyznami zdobywała najwyższe himalajskie szczyty. Dla kobiet z pokolenia naszych mam, szczególnie w Polsce, Wanda stała się ikoną kobiety wolnej, która wbrew trudnościom szła swoją drogą.

A ty, dorastająca wówczas dziewczyna, co czułaś, słuchając tej opowieści?

Czułam, że to historia kobiety, dla której najważniejsza jest wolność wyboru. Miałam 14 lat, kiedy Wanda zaginęła. Trzy lata później sama zaczęłam się wspinać. Już wtedy, jeszcze w czasach komunizmu – a wiem to z moich młodzieńczych notatek – marzyłam o tym, żeby być podróżniczką. Zobaczyć, jak żyją ludzie w innych miejscach na świecie. Czułam, że to, co jest dokoła mnie, to nie wszystko, że to nie jest prawdziwe. Takie samo...