Dziewictwo utracone w Paryżu

autor zdjęcia: NAC

źródło: Rzeczpospolita

Piłkarska reprezentacja Polski na VIII Letnich Igrzyskach Olimpijskich w Paryżu przed meczem z Węgrami. Stoją od lewej: Stefan Fryc, Henryk Reyman, Józef Kałuża, Wawrzyniec Cyl, Leon Sperling, Wacław Kuchar, Mieczysław Batsch, Mieczysław Wiśniewski. W dolnym rzędzie: Marian Spoida, Zdzisław Styczeń, Stanisław Cikowski

100 lat temu polscy piłkarze zadebiutowali na igrzyskach olimpijskich. Skończyło się klęską z Węgrami i powrotem do domu po jednym meczu.

W poniedziałkowe popołudnie, 26 maja 1924 roku położony w 19. dzielnicy Paryża 15-tys. Stade Bergeyre zapełnił się mniej więcej w połowie. Wśród zgromadzonych najgłośniejsza była 500-osobowa grupa kibiców węgierskich.

Sędzia Johannes Mutters zaprosił do siebie kapitanów drużyn. Gładko uczesany, z przedziałkiem nad lewym okiem, szczupły, wysoki Holender miał 25 lat. Zarówno polski napastnik Henryk Reyman, jak i węgierski obrońca Károly Fogl byli od niego starsi. Węgier wygrał losowanie i wybrał stronę boiska tak, by jego zespół grał w pierwszej połowie z wiatrem. Zanim o 17.00 Mutters zagwizdał, zespoły ustawiły się jeszcze do pamiątkowych fotografii. Polacy w białych koszulach z dużych rozmiarów godłem na sercu wydają się radośni, podekscytowani, ale jeśli wpatrzeć się głębiej, z ich twarzy bije niepewność słuszna wobec tego, co ma się wydarzyć.

Ziarnko do ziarnka

Ambicje wyjazdu na igrzyska polskie piłkarstwo miało już w 1920 roku. Wiosną rozpoczęto nawet przygotowania do startu w Antwerpii. Zawodnicy z całego kraju zjeżdżali na treningi do Krakowa, a działacze zaciągali na ten cel zobowiązania finansowe. Za nic miała to jednak bolszewicka Rosja. Gdy nad Skaldą szykowano się do rozpoczęcia do turnieju, nad Wisłą stanęła Armia Czerwona. O wyjeździe sportowców do Belgii nie...