Nie tylko zwycięzcy piszą historię

autor zdjęcia: Sandra Behne/Bongarts/Getty Images

źródło: Rzeczpospolita

Włosi winę za porażkę w finale Euro 2000 z Francuzami (1:2) zrzucili przede wszystkim na pecha

Finałowe mecze piłkarskich mistrzostw Europy pokazują, że opowieści o przegranych mogą być bardziej fascynujące niż historie triumfatorów.

Nie pytajcie, jak się czuję, bo czuję się podle – to zdanie, wypowiedziane przez jednego z wielkich przegranych finałów mistrzostw Europy, jest na tyle uniwersalne, że można je przypisać wszystkim, którzy ponieśli porażkę w decydującym meczu. Młodemu i zapłakanemu Cristiano Ronaldo, który w 2004 roku patrzył z bliska na sensacyjny triumf Greków. Francuzom, czyli gospodarzom, 12 lat później. I Anglikom w 2021 roku, na których młode pokolenie – Bukayo Sakę, Marcusa Rashforda i Jadona Sancho – wylała się niespotykana fala hejtu po zmarnowanych rzutach karnych.

Można te słowa przypisać także Niemcom, upokorzonym prawie 50 lat temu przez słynne wykonanie „jedenastki” przez Antonina Panenkę, a potem też pogrążonych przez Duńczyków (1992) oraz przełamujących mistrzowski impas Hiszpanów (2008). Niewykluczone, że chętnie powtórzyliby je piłkarze Związku Radzieckiego, trzykrotnie pokonywani w finałach (1964, 1972, 1988), którzy swą potęgę pokazali tylko w premierowym Euro 1960, nazywanym zresztą wtedy Pucharem Narodów. W końcu powiedzieli tak zapewne ustępujący dziś mistrzowie Europy, Włosi, kiedy w 2012 roku przegrali finał z Hiszpanią najwyżej w historii, bo aż 0:4. Porażki w finałach Euro miały tak wiele odcieni, że warto się przyjrzeć tym najbardziej szczególnym.

Moralni zwycięzcy

Choć kibice, zwłaszcza ci nieco młodsi, z...