Zgubiliśmy marzenie o Polsce

autor zdjęcia: Paweł Wodzyński/East News

źródło: Rzeczpospolita

Rozmowa z Grzegorzem Łoszewskim, nowym prezesem Stowarzyszenia Filmowców Polskich W okresie tuż po transformacji nie nastąpiła naturalna wymiana pokoleniowa. I uważam, że to jest poważny problem. Dziś młodzi filmowcy nie mogą w stowarzyszeniu konfrontować się z pokoleniem ojców, bo mają tylko dziadków albo pradziadków.

Jest pan wziętym scenarzystą, autorem m.in. „Komornika” Feliksa Falka, kultowych seriali telewizyjnych: „Kasia i Tomek”, „Miodowe lata”, „Ojciec Mateusz”. Laureatem nagród gdyńskich, Orła, sopockiego Grand Prix za sztukę „Stygmatyczka”. I wykładowcą w szkołach filmowych. Film Jana Matuszyńskiego „Minghun”, który powstał według pana scenariusza o utracie bliskiej osoby, będzie niedługo walczył o gdyńskie Złote Lwy. Dlaczego zgodził się pan kandydować na trudne dzisiaj i bardzo absorbujące stanowisko prezesa SFP?

Z domu o spółdzielczych, jeszcze przedwojennych, tradycjach wyniosłem przeświadczenie, że nie wolno uchylać się od odpowiedzialności, zawodzić ludzi, którzy ci zaufali. I że liczy się praca organiczna. Przed kilkoma miesiącami osoby od lat związane z SFP opowiedziały mi oraz innym członkom zarządu głównego o nadużyciach występujących w stowarzyszeniu. Wiedzieliśmy, że dalej tak być nie może. Dlatego, gdy koleżanki i koledzy poprosili, żebym w zbliżających się wyborach kandydował na prezesa, zgodziłem się. Bo trzeba naprawić i zmienić nasze stowarzyszenie. Odmłodzić i wlać w nie nową energię.

Podczas blisko 30 lat swojej prezesury Jacek Bromski zbudował silną, stabilną finansowo organizację. SFP ma własne domy pracy twórczej w Kazimierzu i Sopocie, w Warszawie okazałą siedzibę przy ulicy Pańskiej i dwie restauracje. Utrzymuje Studio Munka, gdzie debiutują młodzi...