![[?]](https://static.presspublica.pl/web/rp/img/cookies/Qmark.png)
Stan oburzenia
Nie widzę nic złego w tym, że dziennikarze spotykają się prywatnie z politykami. Oburzające jest, kiedy im się wysługują.
Muszę się państwu przyznać do pewnej istotnej ułomności: mało co mnie oburza. Na tle rodaków, zwłaszcza tych zajmujących się zawodowo wyrażaniem opinii, jestem więc wyjątkiem. Dziś czuć się dotkniętym czy poruszonym to mało! W naszym kraju panuje od lat stan nieustannego wzmożenia i wzburzenia. Wiąże się to, jak sądzę, z dewastującą dla normalnych wspólnotowych mechanizmów rolą mediów społecznościowych.
Każdy, kto je obserwuje, wie, jakie panują tam patologie. Po pierwsze, social media sprzyjają natychmiastowemu komentowaniu, reakcjom emocjonalnym, nieprzemyślanym czy wręcz głupim. Brakuje refleksji, której sprzyja druk. Po drugie, w takim otoczeniu słyszany jest tylko ten, kto krzyczy najgłośniej. Trzeba się więc oburzać, obrażać i drzeć...
Archiwum Rzeczpospolitej to wygodna wyszukiwarka archiwalnych tekstów opublikowanych na łamach dziennika od 1993 roku. Unikalne źródło wiedzy o Polsce i świecie, wzbogacone o perspektywę ekonomiczną i prawną.
Ponad milion tekstów w jednym miejscu.
Zamów dostęp do pełnego Archiwum "Rzeczpospolitej"
ZamówUnikalna oferta
