I sprawiedliwość dla wszystkich?

autor zdjęcia: materiały prasowe

źródło: Rzeczpospolita

Wizje potencjalnej kary nie chcą opuścić Justina (Nicholas Hoult), co Eastwood uwypukla, sięgając po klasyczny zabieg wizualny – wszechobecne kraty, cienie i pasy. Sprawdza się to w „Przysięgłym nr 2” znakomicie. Film dostępny w serwisach VOD

„Przysięgły nr 2” to 40. film w reżyserskiej karierze Clinta Eastwooda. Przez dekady, konsekwentnie unikając wyraźnych podziałów na czarne i białe, analizował to, co usytuowane w szarych strefach. Robi to także teraz w bardzo dobrym obrazie, którego bohaterowi daleko do jednowymiarowości.

Obowiązek zasiadania w ławie przysięgłych jest zapisany w Konstytucji USA. Zadaniem tej instytucji jest reprezentowanie społeczeństwa w postępowaniach karnych lub cywilnych oraz ocena faktów wyłożonych przez dwie strony sporu. To jeden z fundamentów amerykańskiego wymiaru sprawiedliwości lub – mówiąc wprost – utrapienie i skaranie boskie. Gdy zatem w drodze losowania wezwanie do stawiennictwa w procesie otrzymuje Justin Kemp (kapitalny Nicholas Hoult), dziennikarz z Savannah w Georgii, nie kryje niezadowolenia. Chcąc wymigać się od przykrej służby, składa wniosek o odroczenie uczestnictwa, informując sędzię (Amy Aquino), że jego żona Allison (Zoey Deutch) jest w zaawansowanej ciąży wysokiego ryzyka – raz już poroniła – w związku z czym dobrze by było, gdyby był przy niej. Nic z tego. Nie dość, że postulat upada, to jeszcze Justin zostaje członkiem 12-osobowego zespołu, który ma orzec o winie nieznajomego.

Widz sam musi wydać wyrok

Pozwanym jest James Sythe (Gabriel Basso), któremu zarzuca się zamordowanie swojej dziewczyny Kendall Carter (Francesca Eastwood, 31-letnia córka reżysera). Wszystko wskazuje na to, że po kłótni w przydrożnym barze, którą widziało kilkanaście osób, mężczyzna wsiadł do samochodu i ruszył za partnerką. Jej ciało, zmasakrowane i leżące w lokalnym potoku, znaleziono następnego dnia. Jak przekonuje oskarżycielka...