Definicja patriotyzmu w sercu robotniczej dzielnicy

autor zdjęcia: Krzysztof Bieliński

źródło: Rzeczpospolita

Agata Kulesza i Paweł Gasztold-Wierzbicki w „Mój syn chodzi, tylko trochę wolniej”, świetnie przyjętej sztuce chorwackiego pisarza Ivora Martinicia. Najbliższy sezon w Ateneum ma być jednak poświęcony wyłącznie polskim utworom. Będą m.in. „Grupa krwi” Anny Wakulik, adaptacja „Chamowa” Mirona Białoszewskiego, „Iwona, księżniczka Burgunda” Witolda Gombrowicza. No i „Lalka” Prusa

Największą petardą przyszłego sezonu w Teatrze Ateneum może się okazać adaptacja „Lalki” Bolesława Prusa. – To smaczne, że zagramy to na Powiślu, gdzie Wokulski schodził jak do krainy biedy i występku – mówi dyrektor warszawskiej sceny Artur Tyszkiewicz.

Teatr Ateneum – założony w 1928 r. przez lewicowego aktora i inscenizatora Stefana Jaracza na plebejskim warszawskim Powiślu, dziś stoi przy ulicy jego imienia. Dzielił przed wojną i dzieli do dziś siedzibę ze związkiem zawodowym pracowników kolei. Na dole budynku mamy dwie sale teatralne, ale w jednym ze skrzydeł na górze są mieszkania związkowców.

On się wyróżnia czymś jeszcze. Przeważnie gabinety dyrektorów teatrów mieszczą się na wyższych piętrach, trzeba do nich dłuższą chwilę wędrować schodami lub windą. Drzwi do siedziby dyrektora Ateneum wychodzą na hol teatru, przy samym wejściu, nieopodal kasy. Szef ma więc do swojej publiczności ledwie dwa kroki. A i publika, jakby się uparła, mogłaby do niego w każdej chwili zajrzeć. Czyżby to symbolizowało silniejszą więź? Taka teza byłaby przesadą, a zarazem... coś w tym jest.

Warmiński, Holoubek i...

Po wojnie twórcą potęgi artystycznej Ateneum był Janusz Warmiński. On dyrektorował tej scenie w latach 1952-1996, z dwuletnią przerwą. Tak jak Erwin Axer, a potem Maciej Englert, byli nie tylko szefami, ale autorami Teatru Współczesnego, tak on uformował kształt artystyczny tej sceny.

Jak wielu młodych ludzi teatru zaczynał jako inscenizator socrealistyczny. Potem przy wszystkich PRL-owskich ograniczeniach otworzył jednak Ateneum na literaturę: na Maxa Frischa, Franza Kafkę, Arthura Millera, Arnolda...