To nie Marchwicki był Wampirem z Zagłębia

Wystarczy uważna lektura akt, aby się przekonać, że sprawa Marchwickiego to był zaplanowany i wykonany mord sądowy. To, że zaczynają się do nas zgłaszać kolejne osoby i decydują się mówić, jest znakiem, że komuna odchodzi w zapomnienie, a ludzie wierzą w sprawiedliwość nawet po latach.Rozmowa z Anetą Naworską i Klaudią Mokrzewską-Kowalczyk, adwokatkami, oraz Przemysławem Semczukiem, reporterem

Na przełomie lat 60. i 70. ubiegłego wieku na Górnym Śląsku doszło do brutalnych napadów na kobiety. Tylko kilka ofiar przeżyło atak. Okrzykniętego Wampirem z Zagłębia sprawcy milicja poszukiwała wiele lat. Zaoferowano nawet nagrodę w wysokości 1 mln zł za wskazanie podejrzanego. Próbowano też licznych prowokacji, np. po ulicach nocą chodzili przebrani za kobiety funkcjonariusze. Bezskutecznie. Dopiero w 1972 r. schwytano (po donosie) Zdzisława Marchwickiego. Choć co do jego winy były uzasadnione wątpliwości, jego proces oraz kilku innych osób odbył się publicznie, a Zdzisław i jego brat Jan zostali skazani na karę śmierci. Wyroki wykonano, obu skazańców pochowano w nieoznakowanych grobach.

Rozmawiamy z osobami, które próbują doprowadzić do wznowienia postępowania i do oczyszczenia imienia niesłusznie ich zdaniem skazanych braci.

Jak to się wszystko zaczęło?

Aneta Naworska: Kilka lat temu trafiłam na książkę Przemka Semczuka „Wampir z Zagłębia”. Przeczytałam ją i zaczęłam analizować szczegóły tej sprawy.

Klaudia Mokrzewska-Kowalczyk: Z reportażu wynikało, że w latach 70. ubiegłego wieku, czyli w dekadzie Gierka, mogło dojść do tzw. mordu sądowego.

Przemysław Semczuk: Kiedy spotkaliśmy się po raz pierwszy, padła propozycja złożenia do Sądu Najwyższego wniosku o wznowienie postępowania. Nie jestem prawnikiem i moja analiza...