Nieznośna podróż powrotna

autor zdjęcia: 2017 sebra/Shutterstock

źródło: Rzeczpospolita

Nie jest łatwo zrozumieć fenomen podróżowania, bycia w ten wyjątkowy sposób. Dlaczego udajemy się w drogę? Niekoniecznie po to, aby zobaczyć coś, czego do tej pory nie widzieliśmy

Im dalej wyjechałeś, tym szybciej wracasz, ale jeśli wyjechałeś gdzieś niedaleko, to wciąż powrócić nie możesz – tak jawi się ten kalambur podróży najtrudniejszej.

Zaczyna się niemal w popłochu: spakować się i wyjechać. Byle dalej, byle gdzie, byleby nie tu. Miejsce, w którym na co dzień jestem, aż nadto dobrze przypomina mi, kim jestem. Zdaje się – nasiąkło wydarzeniami, a nie wszystkie warte były pamiętania. Jednak miejsce uporczywie określa mnie raz po raz. Mieszkam w Olsztynie, Zalewie, Przypiecku, nie chcę jednak mieszkać w Warszawie – to stwierdzenie ma moc wyznania. Ale czasem nachodzi ta wielka chętka – spakować się, wyjechać. Albo też zaczyna się inaczej, metodycznie niczym morderstwo. Wieloletnie planowanie i kilkumiesięczne pakowanie się. Podróż życia, która ma w jakiś sposób unicestwić (podważyć, zanegować) życie dotychczasowe. Mount Everest, Dolina Śmierci, Wyspa Wielkanocna – marzenia, które żyły jedynie przed oczyma wyobraźni, teraz domagają się tekstury dotyku, wibracji smaku, drgnienia dźwięku. Zatem odkładanie funduszy, kreślenie w kalendarzu dni, kompletowanie sprzętu i załogi. Zatem nadmierne czytanie, które przeradza się w nad-obfitość, aby tuż po przymknięciu oczu w autobusie, w zamyśleniu w pracy, odbywać ten falstart podróży. Nawet we śnie już-już tam być.

Wracam z każdym krokiem do przodu

Literatura nazbyt dobrze zna pospiesznie nakreślone tu początki podróży. Książki i autorzy przekonują czytelników, że wiedzą, jak się pakować, planować. A nadto: jak widzieć, jak słyszeć, jak maskować, gdy się...