Łzy radości, ulga i ta świadomość – reżim ustąpił

autor zdjęcia: Stefan Cieślak

źródło: Rzeczpospolita

Szczecińskie negocjacje Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego i Komisji Rządowej. Przemawia Marian Jurczyk. Po jego lewej ręce wiceprzewodniczący MKS Marian Juszczuk, wicepremier Kazimierz Barcikowski, I sekretarz KW w Szczecinie Janusz Brych i dyrektor stoczni Stanisław Ozimek

30 sierpnia 1980 r. ok. godz. 8:30 w świetlicy Stoczni im. Warskiego w Szczecinie podpisano pierwsze z porozumień pomiędzy władzą a strajkującymi robotnikami. Dlaczego przywódcy strajku nie czekali z podpisami na stoczniowców z Gdańska, do dziś nie jest jasne.

Poniedziałek 18 sierpnia 1980 r. był dniem, gdy strajk podjął jeden z najważniejszych zakładów w mieście Gryfa, czyli Stocznia Szczecińska im. Adolfa Warskiego. O strajku mówiło się już od piątku, a po weekendzie od samego rana w stoczni panowało ogromne napięcie. Do jej nabrzeża przybiła motorówka ze Stoczni Remontowej „Parnica”, która po godzinie szóstej rano proklamowała strajk. Aleksander Krystosiak i jego towarzysze zastali załogę Warskiego w stanie dyskusji. W końcu, po pierwszej przerwie śniadaniowej, około godz. 10:30, stocznia przerwała pracę. Kilka tysięcy ludzi zebrało się przed bramą główną i zażądało rozmów z przedstawicielami władz. Pojawiły się hasła popierające Gdańsk oraz załogę Parnicy.

Do zakładu przyjechał Janusz Brych, I sekretarz Komitetu Wojewódzkiego PZPR, który wraz z dyrektorem stoczni Stanisławem Ozimkiem, jednym z jej pracowników Eugeniuszem Szerkusem (członkiem komitetu strajkowego z grudnia 1970 i stycznia 1971 r.) oraz Waldemarem Ronisem z przedsiębiorstwa Meramont stanął na przyczepie ciągnikowej i zaczął rozmowę ze stoczniowcami. Brych starał się na bieżąco odpowiadać na sypiące się w jego kierunku pytania i postulaty zebranych. Chaos i tumult powodowały, że I sekretarz nalegał na przeniesienie spotkania do świetlicy i domagał się od strajkujących sformułowania postulatów i wybrania delegatów.

Uczestnik...