![[?]](https://static.presspublica.pl/web/rp/img/cookies/Qmark.png)
W obronie jąkania
Kiedy tylko słyszę pewny siebie, płynny, panujący nad audytorium głos – odruchowo uzbrajam się w podejrzliwość.
W każdej dyskusji odruchowo staję po stronie tego, któremu gorzej w niej idzie. I niech tylko państwo sobie nie pomyślą, że robię to z dobrego serca, miłości bliźniego czy jakiegokolwiek innego godnego pochwały powodu. Nic z tych rzeczy. To już od dawna moja „strategia epistemiczna”. Staję po stronie jąkających się, nieumiejących składnie wypowiedzieć dwóch zdań, po stronie drżącego głosu i częstszego niż by to było wskazane pociągania kolejnych łyków wody, bo każdy z tych przejawów słabości oratora jest dla mnie dowodem na prawdziwość bronionej przezeń tezy. I na odwrót: kiedy tylko słyszę pewny siebie, płynny, panujący nad audytorium głos – uzbrajam się w podejrzliwość.
Pod tym względem sytuacja nie zmienia się od czasów Sokratesa – ekspansja retoryki,...
Archiwum Rzeczpospolitej to wygodna wyszukiwarka archiwalnych tekstów opublikowanych na łamach dziennika od 1993 roku. Unikalne źródło wiedzy o Polsce i świecie, wzbogacone o perspektywę ekonomiczną i prawną.
Ponad milion tekstów w jednym miejscu.
Zamów dostęp do pełnego Archiwum "Rzeczpospolitej"
ZamówUnikalna oferta
