Arystotelesi edukacji zdrowotnej

źródło: Rzeczpospolita

Osoba prowadząca lekcje edukacji zdrowotnej powinna być biologiem i seksuologiem, dietetykiem, psychologiem, filozofem i trenerem personalnym oraz nadążać za zmianami w dziedzinie sztucznej inteligencji i dezinformacji. Bo przecież zakładamy, że nauczyciel ma być kompetentny w ramach tego, czego uczy?

Dyskusję wokół wprowadzenia przez minister Barbarę Nowacką nowego przedmiotu, czyli edukacji zdrowotnej, zdominowały dwie postawy: krytyczna i selektywna. Podczas gdy jedni akcentują rolę edukacji seksualnej w ramach nauczania tego przedmiotu, inni wykazują, że jest to jedynie część większej całości, i że nie powinniśmy owej całości oceniać przez jej pryzmat.

Już we wstępie warto zastanowić się, czy ten jakże często powtarzany argument jest cokolwiek wart. Wyobraźmy sobie, że chcemy posłać dziecko na dziesięciodniową wycieczkę. Plan wygląda naprawdę obiecująco i w większości się nam nawet podoba. Problemem jest tylko ostatni, dziesiąty dzień, kiedy zgodnie z tym planem naszemu dziecku ma stać się krzywda. Organizator próbuje nas przekonać, żebyśmy nie oceniali całości wycieczki przez pryzmat tego jednego dnia. To tylko jedna dziesiąta całości – argumentuje (tak, jak niegdyś robiła to wiceminister edukacji Katarzyna Lubnauer). Czy nas to przekonuje?

Oczywiście, można się spierać o to, czy analogia nas tutaj nie zawodzi i argumentować, że dziecku nie będzie przecież dziać się żadna krzywda. Tyle że właśnie tak postrzegają to rodzice i nauczyciele, którzy głośno protestują przeciwko działaniom szefowej MEN Barbary Nowackiej (która to nie kryje się z zamiarem uczynienia edukacji zdrowotnej przedmiotem obowiązkowym). Dla dobra dyskusji, bez względu na to, co o stanowisku wspomnianych rodziców...