Istotny ruch w dobrym kierunku. Udana implementacja orzecznictwa

Uchwała SN z 24 września jest doskonałym przykładem transpozycji orzeczenia europejskiego, połączonej z poszukiwaniem rozwiązania na gruncie prawa krajowego, które pozwoliłoby na wypełnienie luki wywołanej odmową zastosowania niezgodnej z polską konstytucją i traktatami regulacji krajowej.

Musi budzić zdziwienie fundamentalna krytyka, która pojawia się w niektórych wypowiedziach po przyjęciu 24 września 2024 r. uchwały przez siedmiu sędziów Izby Pracy i Ubezpieczeń Społecznych SN (sygn. akt III PZP 1/25), wpisanej do księgi zasad prawnych, która orzeczenie wydane przez Izbę Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych Sądu Najwyższego uznała za nieistniejące (sententia non existens).

Defekt nominacji sędziów

Uchwała ta bowiem w sposób konsekwentny i logiczny podąża tropem dotychczasowego orzecznictwa TSUE, ETPC oraz Sądu Najwyższego. Orzecznictwo to wyraźnie wskazuje od lat na fundamentalny defekt procedury nominacyjnej sędziów, który pojawił się od czasu ukonstytuowania się w 2018 r. nowej Krajowej Rady Sądownictwa po rozwiązaniu poprzedniej Rady, której kadencja (konstytucyjnie gwarantowana) nie dobiegła końca.

W odniesieniu do Izby Kontroli Nadzwyczajnej i Skarg Publicznych przełomowe znaczenie miał wyrok TSUE z 21 grudnia 2023 (w sprawie C-718/21), w którym ocena, oparta o pogłębioną analizę – w tym wcześniejszego orzecznictwa ETPCz w sprawach Dolińska-Ficek i Ozimek z 8 listopada 2021 oraz Wałęsa z 23 listopada 2023 – nie pozostawia najmniejszych wątpliwości.

Zdaniem TSUE łącznie wszystkie elementy, zarówno systemowe, jak i związane z okolicznościami,...