Pojednanie ostudzone chłodem

autor zdjęcia: Piotr Życieński/IH UKSW

źródło: Rzeczpospolita

autor zdjęcia: Andreia Veiga/Shutterstock

źródło: Rzeczpospolita

Polscy biskupi wiedzieli, że idą pod prąd, że ich list nie będzie przyjmowany dobrze. A biskupom niemieckim odwagi zabrakło.Rozmowa z dr. hab. Rafałem Łatką, historykiem badającym dzieje Kościoła katolickiego w XX w.

„W tym jak najbardziej chrześcijańskim, ale i bardzo ludzkim duchu, wyciągamy do Was, siedzących tu, na ławach kończącego się Soboru, nasze ręce oraz udzielamy wybaczenia i prosimy o nie. A jeśli Wy, niemieccy biskupi i Ojcowie Soboru, po bratersku wyciągnięte ręce ujmiecie, to wtedy dopiero będziemy mogli ze spokojnym sumieniem obchodzić nasze Millenium w sposób jak najbardziej chrześcijański” – pisali w 1965 r. polscy biskupi do biskupów niemieckich. Dziś traktujemy ten list jako początek polsko-niemieckiego pojednania, ale wtedy gest polskich hierarchów nie został przyjęty zbyt entuzjastycznie.

Rzeczywiście, ale na początek musimy powiedzieć, że polscy biskupi napisali wtedy około 60 podobnych listów, w których zapraszali biskupów z innych krajów na obchody tysiąclecia chrześcijaństwa w Polsce.

Ale w tamtych listach nie było słów o wybaczeniu i pojednaniu. Biskupi niemieccy zostali potraktowani w sposób wyjątkowy.

To prawda. Polscy biskupi uważali, że 20 lat po zakończeniu II wojny światowej, właśnie w atmosferze kończącego się Soboru, który wnosił do Kościoła powiew świeżości, podczas którego potępiono m.in. antysemityzm, konieczny jest jakiś gest, który mógłby prowadzić do pojednania dotkniętych złem Polaków z Niemcami, którzy to zło spowodowali. To było na wskroś...