![[?]](https://static.presspublica.pl/web/rp/img/cookies/Qmark.png)
Pochwała życia
Gustaw Holoubek we "Wspomnieniach z niepamięci" opowiada o czasach swojego dzieciństwa i młodości
Pochwała życia
O SWOJEJ DRODZE DO AKTORSTWA HOLOUBEK PISZE KRÓTKO: "MOJA DZIEWCZYNA POSZŁA SOBIE GDZIEŚ W SWOJE ŻYCIE, A JA POBIEGłEM DO TEATRALNEJ SZKOŁY"
RYS. KAZIMIERZ WIŚNIAK
JANUSZ DRZEWUCKI
Książka Gustawa Holoubka zatytułowana "Wspomnienia z niepamięci" należy do gatunku książek autobiograficznych. Nie jest to jednak - wbrew temu, czego byśmy się spodziewali, czego byśmy sobie życzyli - opowieść o życiu wybitnego aktora, reżysera, dyrektora teatru, parlamentarzysty.
Gustaw Holoubek we "Wspomnieniach z niepamięci" opowiada o czasach swojego dzieciństwa i młodości. Opowiada zatem o czasach, w których stawał się - mniej jako artysta, bardziej zaś jako człowiek. W których będąc Gustawem Holoubkiem, nie był jeszcze Gustawem Holoubkiem - jakiego oglądamy i słuchamy, podziwiamy i oklaskujemy. Czy zatem można powiedzieć, że we "Wspomnieniach z niepamięci" Holoubek spowiada się ze swojej drogi do teatru? Chyba nie, bowiem o tym, co zdecydowało, że został tym, kim jest, aktor pisze mało i nie bez autoironii: "Moja dziewczyna poszła sobie gdzieś w swoje życie, a ja pobiegłem do teatralnej szkoły".
Pamięć i niepamięć
...
Archiwum Rzeczpospolitej to wygodna wyszukiwarka archiwalnych tekstów opublikowanych na łamach dziennika od 1993 roku. Unikalne źródło wiedzy o Polsce i świecie, wzbogacone o perspektywę ekonomiczną i prawną.
Ponad milion tekstów w jednym miejscu.
Zamów dostęp do pełnego Archiwum "Rzeczpospolitej"
ZamówUnikalna oferta
