![[?]](https://static.presspublica.pl/web/rp/img/cookies/Qmark.png)
Krótki lament nad krytyką, z wesołym zakończeniem
Krytyk, jeśli chce dzisiaj przetrwać, musi przestać być kapłanem wysublimowanych wartości
Krótki lament nad krytyką, z wesołym zakończeniem
LESZEK BUGAJSKI
W tym roku minie trzydzieści lat, jak robię w literaturze i nabyłem już ironicznego dystansu do tego, co się wypisuje i wygaduje na temat literatury, a zwłaszcza krytyki literackiej. Rozważania na temat kondycji (ach, ta terminologia) krytyki literackiej pojawiają się z zastanawiającą regularnością, jakby faktycznie coś od jej działania zależało na którymkolwiek etapie rozwoju literatury. I nic się od dziesięcioleci nie zmieniło niezależnie od powstających obiegów, w jakich funkcjonowało słowo pisane, od zmian politycznych i usytuowania literatury w całym systemie potrzeb społecznych.
Czytając opublikowane w "Plusie Minusie" (6/2001) artykuły Janusza Drzewuckiego i Krzysztofa Koehlera uświadomiłem sobie, że krytyka zawsze była i jest sądzona za winy, których nie popełniła. Konsekwentnie zapomina się także o tym, że ma ona do spełnienia najbardziej niewdzięczną rolę na literackiej scenie. Jest przy tym najdelikatniejszą częścią organizmu, w ramach którego funkcjonuje - najłatwiej ulega rozmaitym manipulacjom, najszybciej poddawana jest weryfikacji, najbardziej narażona jest na popełnianie błędów. Ale nie może być inaczej, bo przecież jej...
Archiwum Rzeczpospolitej to wygodna wyszukiwarka archiwalnych tekstów opublikowanych na łamach dziennika od 1993 roku. Unikalne źródło wiedzy o Polsce i świecie, wzbogacone o perspektywę ekonomiczną i prawną.
Ponad milion tekstów w jednym miejscu.
Zamów dostęp do pełnego Archiwum "Rzeczpospolitej"
ZamówUnikalna oferta
