Życie jak gitary jęk

Życie jak gitary jęk

JANUSZ DRZEWUCKI

Wielkie opowieści mogą, ale wcale nie muszą, rozgrywać się w scenerii wielkich miast, takich jak: Nowy Jork, Paryż, Moskwa czy Warszawa. Akcja wielkich opowieści może równie dobrze toczyć się Bóg wie gdzie, w Lubece, Yoknapatawpha, Macondo, w Lipcach, Drohobyczu, Sandomierzu, a nawet w Taplarach. Albo w Pajali, jak w książce Mikaela Niemiego "Muzyka pop z Vittuli".

Gdzie leży Pajala? Pytanie nie od parady, skoro pewne jest, że z Pajali od zawsze było do świata daleko, bardzo daleko. Otóż, Pajala to mieścina, w której diabeł mówi dobranoc, gdzieś na północno-wschodnim krańcu Szwecji, rzut beretem od granicy z Finlandią. Wydarzenia, o których opowiada Niemi, dzieją się zresztą nie tyle w Pajali, ile w jednej z jej dzielnic, zwanej Vittulaj?nkk?, co znaczy ni mniej, ni więcej - Cipowe Błota (w odróżnieniu od dzielnicy Paskaj?nkk?, czyli Gówniane Błota).

Liczący dzisiaj 44 lata szwedzki prozaik Mikael Niemi w wydanej w roku 2000 książce - na punkcie której Szwedzi najzwyczajniej w świecie oszaleli, wykupili pół miliona egzemplarzy, uznając ją za kultową, a autora uhonorowali prestiżową Nagrodą Augusta - snuje gawędę o życiu na absolutnej prowincji, w dziurze zabitej dechami. O tym, że Pajala jest dziurą ostatnią z...