Już starożytni Rzymianie...

Już starożytni Rzymianie...

Wierzyciel nie musi ponieść szkody, aby zażądać od dłużnika kary umownej.

Niedawno "Rzeczpospolita" informowała o niezwykle ważnym wyroku Sądu Najwyższego z 6 listopada 2003 r., z którego wynika, że kara umowna za niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania przez dłużnika należna jest wierzycielowi, choćby dłużnik wykazał, że ten nie poniósł szkody (sygn. akt III CZP 61/03). Co więcej, uchwale podjętej przez skład siedmiu sędziów SN została nadana moc zasady prawnej. Rozstrzygnięcie to ma fundamentalne znaczenie dla instytucji kary umownej. Rozbieżności na tym tle istniały w doktrynie i orzecznictwie od wejścia w życie kodeksu cywilnego.

Stanowisko SN zaprezentowane w uchwale jest zgodne z tradycyjnym poglądem polskiego piśmiennictwa prawniczego, a ten ukształtowały niewątpliwie przepisy kodeksu zobowiązań z 1933 r. (k.z.). W art. 84 ¤ 1 stanowił on, że "odszkodowanie umowne należy się wierzycielowi bez potrzeby wykazania przezeń jakiejkolwiek szkody". Zgodnie z dyspozycją art. 85 ¤ 1 k.z. karę umowną można było tylko miarkować. ("Jeżeli odszkodowanie umowne jest rażąco wygórowane albo jeżeli umowa częściowo...