Nie do każdego kierowcy w firmie stosujemy takie same przepisy

źródło: Rzeczpospolita

Choć przedstawiciel handlowy jeździ służbowym samochodem, nie jest jednak typowym szoferem. Dlatego jego szef nie musi przejmować się regulacjami dotyczącymi osób zawodowo kierujących pojazdami

Rozwój rynków zbytu i postęp techniki stworzył zapotrzebowanie na pracowników, którzy choć nie są kierowcami w ścisłym tego słowa znaczeniu, używają do swej pracy pojazdów osobowych lub lekkich pojazdów dostawczych. Znane są przypadki stosowania do tych celów zarówno służbowych, jak i prywatnych aut zatrudnionych, wykorzystywanych za ich zgodą na rzecz pracodawców.

Różnica między nimi sprowadza się do własności pojazdu, w rozumieniu środka transportu przeznaczonego do poruszania się po drodze bądź przystosowanych do tego maszyn lub urządzeń (art. 2 ust. 31 ustawy z 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym, DzU z 2005 r. nr 108, poz. 908 ze zm.).

Pojazd służbowy stanowi własność zakładu lub częściej leasingodawcy i zazwyczaj należy go traktować jako mienie powierzone pracownikowi. Z tego faktu wynika kilka dodatkowych obowiązków pracownika, które nie wystąpią w przypadku używania samochodu prywatnego.

Niemniej zasady dotyczące m.in. czasu pracy, czasu jazdy, badań lekarskich czy odbywania podróży służbowych pozostają niezmienne, niezależnie od własności wykorzystywanego pojazdu.

Aby określić, kto jest kierowcą, najbezpieczniej jest zastosować wytyczne Departamentu Prawnego Głównego Inspektoratu Pracy w sprawie umów o pracę kierowców (stanowisko z 11 sierpnia 2008 r., GPP-302-4560-609/08/PE)....