Jak ustalić rezydencję podatkową

Analizując, w którym kraju podatnik powinien płacić PIT, często trzeba rozstrzygnąć, gdzie jest jego ośrodek interesów życiowych. Pomóc może w tym orzecznictwo dotyczące miejsca zamieszkania

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o PIT osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Polski, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Jest to tzw. nieograniczony obowiązek podatkowy.

Ustęp 1a tego przepisu wskazuje, że za osobę mającą miejsce zamieszkania w Polsce uważa się osobę fizyczną, która na jej terytorium:

- posiada centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub

- przebywa dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Spójnik „lub” oznacza, że wystarczy spełnienie jednego z tych kryteriów, aby uznać daną osobę za polskiego rezydenta.

W praktyce istotniejsze jest to pierwsze kryterium. Z umów o unikaniu podwójnego opodatkowania wynika bowiem, że to ono jest decydujące, jeśli dwa lub więcej krajów uznaje daną osobę za swojego rezydenta i chce opodatkować całość jego dochodów.

Jak się zmieniały przepisy

Warto też pamiętać, że ust. 1a omawianego przepisu obowiązuje od 1 stycznia 2007 r. Wcześniej o miejscu zamieszkania decydował tylko art. 25 kodeksu cywilnego. Zgodnie z nim miejscem zamieszkania osoby fizycznej jest miejscowość, w której osoba ta przebywa z zamiarem stałego pobytu.

Muszą więc być jednocześnie...