Zwycięstwo Tradycji

autor zdjęcia: Radek Pietruszka

źródło: PAP

Warszawa 1 sierpnia 2012, godzina 17.

autor zdjęcia: Waldemar Kompała

źródło: Fotorzepa

Wbrew obawom części prawicy obchody rocznicy Powstania Warszawskiego stały się świętem narodowej dumy i miłości do ojczyzny – pisze publicysta „Rzeczpospolitej”

Za nami kolejne dni pierwszosierpniowe, czyli specyficzny czas tuż przed i tuż po rocznicy Godziny W. Przeszły dość spokojnie i w zasadzie nie były przedmiotem większych kontrowersji.

A to jest znamienne. Jeszcze kilka lat temu te dni były czasem sporu. Czasem artykułowanego, częściej nie, ale przecież wyczuwalnego, wiszącego w powietrzu.

Zaczęło się to mniej więcej wraz z rozpoczęciem budowy Muzeum Powstania Warszawskiego (choć już dekadę wcześniej „Wyborcza" rocznicę 1 sierpnia uczciła specyficznie – artykułem o tym, jak to w czasie powstania „AK i NSZ wytłukły mnóstwo niedobitków z getta").

Powstańcze obchody, wcześniej lokalne, warszawskie i w zasadzie ograniczające się do wizyty na cmentarzu, zaczęły zyskiwać nową rangę – podstawowego święta narodowej dumy i miłości do ojczyzny. W oczywisty sposób nie podobało się to tym, którym uczucia patriotyczne (podkreślmy: nie tylko polskie, jakiekolwiek) źle się kojarzą, i przez kolejne lata okolice pierwszego sierpnia były czasem niedopowiedzianej próby sił Tradycji i Antytradycji.

Antytradycja jedynie z rzadka pozwalała sobie na wystąpienie z otwartą przyłbicą. Częściej objawiała się próbami tworzenia specyficznej atmosfery. Za notkami w „GW", serwisami radiowymi, dyskusjami na antenie można było wyczuć myśl: no dobrze, powstańcy byli OK, ale po co ta przesada? Po co kreować atmosferę, która...