Nowa Cytera, stare Śródziemie

źródło: AFP

Gandalf i Frodo w poufnej rozmowie – na planie niedaleko miasteczka Matamata

źródło: Bridgeman Art Library

„Kto pojął sens kobaltu, musi opuścić giełdę” – pisał Herbert o Gauguinie. Tu ochra, róż i oranż głoszą chwałę Tahiti

źródło: AFP

„Bunt na Bounty” z roku 1935. Piasek, szkuner i Clark Gable

Przez ponad dwa wieki za krainę szczęśliwości uchodziły wyspy Polinezji. Dziś do miana ziemskiego raju pretenduje Nowa Zelandia, czyli Kraj Długiej Białej Chmury.

To marketingowy sukces dekady, a może nawet stulecia. Pola golfowe wygrywają z rafą koralową, sporty ekstremalne z wylegiwaniem się na plaży, trekking – z dyskoteką pod palmami. A jeszcze niedawno Nowa Zelandia znana była co najwyżej z rekordowego pogłowia owiec. Kpiono, że to „najnudniejszy kraj świata", który próbuje być bardziej angielski od Anglii. Dziś prześmiewcy mają się z pyszna, a wyspiarze pozbywają się ostatnich kompleksów.

Na stałe doszlusowali do strefy dobrobytu. Okupują czołowe miejsca w rankingach najmniej skorumpowanych społeczeństw. Zyskali opinię ludzi zadowolonych z życia, gościnnych i poprawnych politycznie (zwracają Maorysom ziemię skonfiskowaną ongiś przez europejskich kolonistów). W zeszłym roku brytyjski „The Telegraph" ogłosił Nową Zelandię najlepszym krajem na wakacje. Wcześniej do tego samego wniosku doszedł „The Daily Telegraph".

Liczba turystów przybywających do okrzykniętej tropikalnym Edenem  francuskiej Polinezji ledwie przekracza 150 tysięcy rocznie. Jeszcze niedawno było ich o 100 tysięcy więcej. Tymczasem Nową Zelandię co roku odwiedza z górą dwa i pół miliona cudzoziemców. Można powiedzieć, że „kiwis" pracowali na ten sukces od dawna. Już w 1901 roku, pierwsi na świecie, sprawili sobie ministerstwo turystyki. Zabytków mają tyle, co kot napłakał. Za to zieleni im nie brakuje. Stąd wziął się...