Nie ześwinić się, nie dać się złamać, żyć

autor zdjęcia: Darek Golik

źródło: Fotorzepa

źródło: Wikipedia

Bohater rozmowy po odbiciu z rąk Niemców kościoła Świętego Krzyża, 23 sierpnia 1944 r.

Roz­mo­wa Ma­zur­ka: Witold Kieżun, ekonomista, prakseolog, żołnierz Armii Krajowe

Ogląda pan „Czas honoru"?

Witold Kieżun: Żona oglądała, teraz się opuściłem, ale muszę wrócić.

To o was?

Ja nie byłem cichociemnym, ale rzeczywiście jestem z pokolenia Kolumbów.

Konspiracja, powstanie, ucieczki, NKWD, zsyłka, UB, szpicle i wyroki na nich, Virtuti Militari – to pańskie życie.

I moja śmierć.

Śmierć?

22 czerwca 1945 roku rano znaleziono moje ciało martwe w szpitalu w obozie pod Krasnowodskiem, w Turkmenistanie.

Ale to nie był pan?

To byłem ja. Umarłem.

Taaak...

Tak, stwierdzono zgon, a trupa przeniesiono do kostnicy.

Oczywiście.

Pół godziny potem w kostnicy znalazła się więźniarka – felczerka, która hm, powiedzmy, że darzyła mnie sympatią. Przyszła się ze mną pożegnać, ale podczas tego pożegnania poczuła, że moje serce jednak bije. Wie pan, co było niezwykłego?

Coś może przebić tę historię?

Kiedy tam leżałem z trupami, zobaczył mnie kolega z celi, Korostoszewski, którego właśnie zwolniono i przyszedł do szpitala się ze mną pożegnać. Zamiast mnie zobaczył zwłoki i postanowił zawiadomić matkę. Wie...