Wspólnota zbudowana na krwi

źródło: Getty Images

Byk prowadzony na najważniejszy w religii rzymskiej obrzęd ofiarowania (sacrificium). Płaskorzeźba z I wieku

źródło: AFP

Święty Witalis. Wyzwolony przez swojego nawróconego pana (św. Agrykolę), razem z nim posługujący wspólnocie wiernych w Bolonii, za Dioklecjana torturowany i zabity. Fot. Alfredo Dagli Orti

Za czasów cesarza Marka Aureliusza chrześcijan uśmiercano wyjątkowo okrutnie. Ich zwłoki palono, by odebrać im możliwość zmartwychwstania.

Gdy przeglądam kalendarz liturgiczny czy odmawiam Liturgię Godzin, niemal co tydzień (a czasem częściej) trafiam na imiona męczenników rzymskich. Pierwsi papieże, Ojcowie Kościoła pierwszych wieków, biskupi, kapłani i setki osób świeckich, mężczyzn, kobiet i dzieci wspominani są regularnie podczas modlitwy Kościoła i pozostają obecni w myśleniu współczesnych. Czytając o nich,  trudno wątpić, że inaczej być nie może. Pamięć o ich ofierze jest fundamentem Kościoła, a ich męczeństwo zbudowało w istocie i umocniło Kościół. Bez nich byłby on inny, a my, współcześni chrześcijanie, nie mielibyśmy wzorca postępowania, gdy państwo stawia nas wobec wyzwań analogicznych (choć na szczęście nieowocujących męczeństwem dosłownym) do tych, przed którymi stali męczennicy Cesarstwa Rzymskiego.

Prześladowanie, męczeństwo wpisane jest w historię chrześcijaństwa od samego początku. I przypomina nam o tym niezwykle dobitnie kalendarz liturgiczny. Już w dzień po Bożym Narodzeniu obchodzimy wspomnienie męczeństwa św. Szczepana, który uznawany jest za pierwszego męczennika Kościoła. Zginął on z ręki Żydów, którzy nie akceptowali rozwijającego się wówczas kultu Jezusa Boga i człowieka. Po nim w ramach prześladowań żydowskich ginęli jeszcze inni, choćby św. Jakub Starszy, skazany na śmierć przez arcykapłana Annasza syna Annasza pod nieobecność namiestnika rzymskiego....