XX wiek: Operacja „Panzerfaust”

źródło: Wikipedia

Miklós Horthy de Nagybánya (1868–1957), niekoronowany król Węgier

źródło: Wikipedia

Kiedy stało się jasne, że Niemcy przegrają wojnę, Horthy zaczął negocjować odrębny traktat pokojowy z aliantami. W odwecie Hitler wysłał wojsko na terytorium Węgier (na zdjęciu: Miklós Horthy i Adolf Hitler)

Przypisywany Heraklitowi z Efezu przesąd, że niepodobna wejść dwa razy do tej samej rzeki, w początkach 1944 r. musiał brzmieć w Budapeszcie mało wiarygodnie. Trudno było się oprzeć wrażeniu déjà vu, gdy Węgry, jak ćwierć wieku wcześniej, znów dusiły się w sojuszniczych objęciach Niemiec, ponownie przegrywających wojnę.

Miklós Horthy de Nagybánya, niekoronowany król Węgier, pod jednym względem górował nad poprzednikami z 1918 r. Był świadom nadchodzącej klęski i z pełnią władzy w rękach chciał podejmować decyzje, zanim zrobią to za niego inni. Jednak, licząc się z reakcją Hitlera, musiał działać z ostrożnością sapera. Dotknięty zdradą Führer mógł w jednej chwili zniweczyć cały dotychczasowy wysiłek, aby kraj uniknął roli protektoratu III Rzeszy, a wtedy krew 100 tys. węgierskich żołnierzy poległych nad Donem poszłaby w piach na darmo.

Pomiędzy kowadłem Hitlera a sierpem Stalina

Horthy starał się jeszcze balansować między dobrymi stosunkami z Niemcami a pokątnymi zalotami do Brytyjczyków. Tliła się wciąż nadzieja na powojenne miękkie lądowanie w zachodniej strefie wpływów, gdyby Amerykanie utworzyli front na Bałkanach. Po przejściach z rodzimym bolszewizmem separatystyczny układ z Moskwą był bowiem ostatecznością. Związek Radziecki jako aliant mógł być groźniejszy od wroga, dlatego Horthy, uwięziony pomiędzy kowadłem Hitlera a sierpem i młotem Stalina, gorączkowo, choć z topniejącymi złudzeniami, szukał jeszcze ratunku w Londynie.

Owe starania uważnie śledził niemiecki wywiad, aż zirytowany Hitler, dręczony traumą po zdradzie Włochów,...