Żydzi, filmowcy i reptilianie

źródło: Bettmann Archive/Getty Images

Limuzyna prezydenta Kennedy'ego na ulicy Dallas w sekundę po zamachu. Czy naprawdę strzelał tylko Lee Oswald?

źródło: DPA/AFP

Manhattan w dymie 11 września 2001. Kto za tym stoi?

źródło: NASA

Edwin E. Aldrin Jr. – jakoby na Księżycu. Tylko skąd – pytają sceptycy – ten podmuch wiatru?

Ameryka żyje teoriami spiskowymi tym chętniej, im bardziej czuje się rozczarowana swoimi elitami. Czy tylko Ameryka?

We wtorek 11 września wszystko poszło z planem. Kilka tysięcy Żydów nie stawiło się w pracy w swoich firmach. Agenci rządowi spisali się na piątkę – wszystkie ładunki w wieżach World Trade Center odpalono zgodnie z planem, choć to była karkołomna robota, wymagająca niezwykłej precyzji: jak rozwalić wielkie stalowe konstrukcje, tak aby wszystko wyglądało jak po uderzeniu samolotu?

Nie obyło się bez pomocy właścicieli nieruchomości – ostatecznie, czego nie robi się dla odszkodowania, które miało wynieść jakieś 500 milionów dolarów? Nawet zestrzelenie samolotu nad Pensylwanią poszło jak z płatka: została tylko czarna dziura w ziemi i w zapisach na urządzeniach radarowych, więc można było przystąpić do rozpowszechniania opowieści o bohaterskich pasażerach walczących na pokładzie z terrorystami. Później było trochę nerwówki i gryzienia paznokci wśród neokonów, głównie z Council of Foreign Relations, zebranych w bezpiecznym miejscu i niepewnych, czy wiceprezydent Dick Cheney ogarnie wszystkie szczegóły tak skomplikowanej operacji.

Po godzinie 10.28, gdy runęła druga wieża World Trade Center, zapanowała euforia. Wszystko poszło zgodnie z planem. Można było już myśleć, jak upłynnić sztaby ze złotem (oficjalnie powie się, że wyparowało w wybuchu) i policzyć zyski z z kontraktów dla wojska, które już niedługo napłyną strumieniem. Wojna z Irakiem...