Matki wierzą w pomyłki

Ciąży nie usunie. I nie ze strachu przed grzechem. Nawet jeśli dziecko pojawi się na świecie na minutę, warto na nie czekać.

Paulina dużo wie o strachu i o sile nadziei. Trudno całkiem zwątpić, skoro na USG widać wygibasy małej. Buzię pokaże tylko raz, kiedy przy badaniu jest mama Pauliny. Ma już imię – Wiktoria.

Diagnoza jest znana od wielu tygodni – bezczaszkowie. Dziecko może nie przeżyć porodu albo umrzeć tuż po urodzeniu. Paulina i Marcin słyszą, co mówi lekarka z kliniki św. Łukasza w Częstochowie, ale takie słowa nie chcą się przebić do człowieka. Lekarka o nic nie pyta, tylko pisze skierowanie do szpitala. Zabieg jutro, w południe.

W domu mama płacze i przytula Paulinę. Przychodzi ciocia, która straciła dorosłego syna. Prosi, żeby się dobrze zastanowili, bo ona wie, jak trudno będzie się im pożegnać z dzieckiem, kiedy już pojawi się na świecie. Paulina i Marcin oglądają zdjęcia takich dzieci w internecie. Internet jest bezlitosny.

Jest letni ciepły wieczór. Siedząc na schodach domu, oboje postanawiają, że żadnego zabiegu nie będzie. I tu nie chodzi o Kościół, o strach przed grzechem. Wierzą, ale nie praktykują. – Nawet gdyby nasze dziecko było z nami tylko minutę, warto na nie czekać, choćby dlatego, by je wziąć na ręce i się pożegnać – mówi Paulina.

Wiktoria nie ma szans. Może z wyjątkiem tej, że w medycynie nigdy nie ma 100-procentowej pewności. Zawsze jest promil nadziei. Piszą do różnych klinik, też zagranicznych. Natrafiają na ludzi oferujących rzekomo nowe metody...