Koronacje i Bastylie

źródło: materiały prasowe

Wilczyca kapitolińska, karmicielka założyciela Rzymu

źródło: Wikipedia

Fructidor, Pluviôse et Ventôse, czyli – mniej więcej – przełom sierpnia i września, stycznia i lutego oraz lutego i marca. Rewolucyjny kalendarz bywa powabny

źródło: Wikipedia

Pluviôse

źródło: Wikipedia

Ventôse

Jaka data najlepiej symbolizuje początek wspólnoty? Rzymska zaczynała się od powstania miasta, chrześcijańska istnieje od narodzin Chrystusa. A świeckie państwo? Od zjednoczenia, zwycięskiej bitwy czy obalenia tyrana?

Poza nielicznymi wyjątkami, takimi jak choćby amerykański Dzień Niepodległości, święta państwowe mają zwykle oficjalny, mało spontaniczny charakter. Można się oczywiście zżymać, że tak być nie powinno, próbować urozmaicać święta państwowe gadżetami w rodzaju różowych okularów czy orła z czekolady, nie zmienia to jednak faktu, że istotą tych świąt nie jest zabawa, lecz wywołanie w społeczeństwie poczucia jedności, dumy z własnej historii i z własnego państwa.

Święta państwowe odwołujące się zwykle do jasnych kart z przeszłości narodu są rówieśnikami państw narodowych – a więc nie są aż tak bardzo stare. Triumf państwa narodowego to w większości przypadków XIX stulecie. To wtedy państwo podjęło wysiłek zastąpienia albo uzupełnienia chrześcijańskiej tradycji spajającej dotąd całą Europę, własnym narodowym ceremoniałem i liturgią.

Język polski nie nadążył za tymi zmianami, po dziś dzień święto oznacza zarówno obchody ku czci Boga i świętych, jak i całkiem świeckie obrzędy państwowe. Lepiej wygląda to po angielsku, gdzie istnieje rozróżnienie – choć nie do końca konsekwentne – na holidays i national days. Niezależnie od tych semantycznych niedociągnięć istotą każdego święta, zarówno religijnego, jak i państwowego, jest utrzymanie przy życiu wspólnej pamięci o przeszłości i pochodzeniu społeczeństwa, a co za tym idzie budowanie jego tożsamości....