W wodzie nie widać łez

źródło: EAST NEWS

źródło: EAST NEWS

Mnie basen uspokajał, wszystko porządkował. Tam tworzyłam historie, napisałam wiele tomów harlequinów, uczyłam się do testów, śpiewałam piosenki. To było miejsce, w którym nie zagrażał mi świat.

Przygotowywałam się do kolejnych startów i dopiero później się zorientowałam, że podobnie traktowałam życie.

Podobno do rozmów z samym sobą najlepszy jest basen.

Otylia Jędrzejczak: 25 lat byłam sama ze sobą.

I jak?

Można było przemyśleć całe życie. Zanurzasz uszy i wtedy słyszysz każdy swój oddech. Niektórzy pewnie dlatego pływania nienawidzą, bo nie lubią bić się z własnymi myślami. Mnie basen uspokajał, wszystko porządkował. Tam tworzyłam historie, napisałam wiele tomów harlequinów, uczyłam się do testów, śpiewałam piosenki. Woda dawała poczucie bezpieczeństwa. To było miejsce, w którym nie zagrażał mi świat. Wiedziałam, że to mój czas, że nikt nie zadzwoni, nie przerwie, nie zaprowadzi w inne miejsce. Każdy ma swój dom i czuje spokój, kiedy zamknie drzwi od środka. Ja miałam wodę.

Mówi pani o przemyśleniach w ciszy, a ja słyszałem, że bywało głośno.

Potrafiłam wrzasnąć. Mam swoje emocje, nie byłam oazą spokoju. Czasem dałam się wyprowadzić z równowagi. Czasem wchodziłam do wody zła i musiałam tą złość rozpływać. Wrzeszczałam, płakałam i wychodziłam spokojniejsza. W wodzie nie widać łez. Starałam się nie wyżywać na innych, ale czasami ktoś dostawał rykoszetem. Jak jakiś młody trafiał mi w nogi podczas treningu, to radziłam mu, żeby nie pływał zbyt blisko mnie, skoro jeszcze nie umie, oczywiście zawsze później się uśmiechnęłam. Atmosfera w...