Realizacja roszczeń za czyny nieuczciwej konkurencji

Zasady stosowania i funkcje art. 3 ustawy z 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji Arkadiusz Turczyn

Treść omawianego przepisu z punktu widzenia wykładni literalnej nie powinna budzić jakichkolwiek wątpliwości. Czyn nieuczciwej konkurencji został precyzyjnie zdefiniowany jako działanie sprzeczne z prawem lub dobrymi obyczajami, jeżeli zagraża lub narusza interes innego przedsiębiorcy lub klienta (ust. 1), a także dookreślony poprzez otwarty katalog przykładów czynów nieuczciwej konkurencji (ust. 2).

W kilku aspektach jednak stosowanie zasad art. 3 u.z.n.k. napotyka trudności. Wśród nich znajdujemy problem kumulatywnego stosowania norm prawnych uregulowanych w tym przepisie i w przepisach konkretyzujących czyny nieuczciwej konkurencji, a w związku z tym funkcji art. 3 u.z.n.k. i ich wagi, a nawet charakteru tego przepisu z punktu widzenia zasady lex specialis derogat legi generali. Jest także problem konieczności istnienia stosunku konkurencji przy zaspokajaniu roszczeń.

Pierwsze z zagadnień było wielokrotnie omawiane w judykaturze. Według jednego ze stanowisk dopiero w razie uznania, że analizowane zachowanie nie mieści się w katalogu któregokolwiek z czynów przewidzianych w przepisach rozdziału 2 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji, należy na podstawie przewidzianej w art. 3 ust. 1 ustawy klauzuli generalnej, jako uniwersalnego zakazu nieuczciwej konkurencji, ocenić charakter tego działania, z uwzględnieniem przesłanek przewidzianych w tym ostatnim przepisie (wyrok Sądu...