Chcę, by prezerwatywy były dostępne w szkołach średnich

autor zdjęcia: Jakub Ostałowski

źródło: Fotorzepa

Lewica i Demokraci, czyli jedna z prób mariażu politycznego Unii Pracy. Od lewej Janusz Onyszkiewicz, przewodniczący Partii Demokratycznej, Wojciech Olejniczak, przewodniczący SLD, Waldemar Witkowski z Unii Pracy. Z tyłu od lewej Jerzy Szmajdziński z SLD i Marek Borowski z SdPL. Sejm, 2007 rok

Wielki kapitał ma to do siebie, że stara się kreować rzeczywistość korzystną dla swoich interesów. A że politycy nie chcą mieć takich ludzi za wrogów, to czasami naginają się do ich woli. Ale akurat Leszek Miller i Marek Pol potrafili postawić się Kulczykowi - mówi Waldemar Witkowski, przewodniczący Unii Pracy.

Plus Minus: Wielokrotnie startował pan do parlamentu i nigdy nie zdobył mandatu. Kieruje pan partią, o której istnieniu mało kto pamięta. Jak pan funkcjonuje? Zajmuje się pan pracą zawodową, prowadzi firmę, opiekuje się dziećmi, a gdy przychodzą wybory zamienia się pan w polityka?

Nie. Jestem na co dzień aktywny politycznie. Trzecią kadencję zasiadam w sejmiku wojewódzkim, spotykam się z wyborcami. Żonę poznałem dzięki polityce, bo była działaczką Federacji Młodych Unii Pracy, znajomą Barbary Nowackiej oraz Adriana Zandberga, którzy też udzielali się w naszej młodzieżówce. Od większości polityków różni mnie natomiast to, że nie żyję z działalności publicznej. Zarabiam gdzie indziej.

Jak to się stało, że Unia Pracy, która w latach 90. dobrze się zapowiadała, praktycznie zniknęła ze sceny politycznej?

Było wiele błędnych decyzji, które do tego doprowadziły. Nasz pierwszy błąd polegał na tym, że w 1993 roku, gdy odnieśliśmy sukces wyborczy i weszliśmy do Sejmu, odmówiliśmy wejścia do koalicji rządzącej SLD–PSL. Ryszard Bugaj, nasz pierwszy przewodniczący, kontestował proces transformacji realizowany przez obóz solidarnościowy, ale współrządzić z SLD nie chciał. Przeciwnie, za wszelką cenę chciał zbudować koalicję wszystkich przeciwko SLD. Ale gdy to się nie udało, niespodziewanie „wydzierżawił" do...