Jeżeli symetria to piękno, jesteśmy dziećmi piękna

źródło: materiały prasowe

Doryforos (z gr.niosący włócznię), rzeźba Polikleta, Grecja, 450–440 p.n.e. Pracę charakteryzują matematyczne proporcje części ciała.

źródło: materiały prasowe

Grecka Wielka Teoria, wywodząca się ze szkoły pi­tagorejskiej i głosząca, że istotą piękna jest proporcja, nie przestała istnieć. Przeobra­ziła się tylko – bo takie jest prawo upływającego czasu – i stała się... współczesną fizyką.

Tęsknota do piękna jest czymś w rodzaju namięt­nego instynktu. W naszym dążeniu do natury, w zachwycie górskim krajobrazem, w chłonięciu zie­leni pól, zapewne daje znać o sobie nasze drzewo genealogiczne swoimi korzeniami głęboko wrośnięte w przeszłość naszej planety. Instynkt seksualny, po­tężna siła napędowa ludzkich działań i tęsknot, także wyciska na poczuciu piękna swoje uwodzicielskie piętno. Zaiste, trudno byłoby oddzielić ludzkie prze­żywanie piękna od kodów ukrytych w naszych ge­nach. Ale piękno należy także do najbardziej abstrak­cyjnych pojęć ludzkiego ducha.

Ta dwubiegunowość pojęcia piękna znalazła swój wyraz w dziejach łacińskiego terminu używanego na jego określenie. „Co my »pięknym«, to Grecy nazy­wali kalon, a Rzymianie pulchrum. Ten łaciński ter­min utrzymał się nie tylko przez starożytność, ale także przez średniowiecze; zanikł natomiast w łacinie doby odrodzenia, ustępując miejsca nowszemu, mianowicie bellum. Nowy termin był szczególnego pochodzenia: wytworzył się z bonum (dobro, przez zdrobnienie – bo­nellum, w skrócie bellum), początkowo był stosowany tylko do urody kobiet i dzieci, potem rozszerzony na wszelkie piękno, w końcu wyparł pulchrum". Wiele języków europejskich utworzyło swoje odpowiedniki od bellum (bello, beau, beautiful), żaden nie sięgnął do pulchrum. Ta chyba dosyć przypadkowa ewolucja...